ဆားပုလင္းဘူးစိန္ႏွင့္ထူးဆန္းေသာမိန္းမ

" ဆားပုလင္းဘူးစိန္ႏွင့္ထူးဆန္းေသာမိန္းမ"

တစ္ေန႔သ၌ကြၽႏႈ္ပ္သည္အားအားယားယား႐ွိသည္ႏွင့္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ထြက္လာရာျမန္မာျပည္တလႊားလွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္နာမည္ႀကီးေနေသာဆားပုလင္းဘူးစိန္(ေခၚ)ထြန္းလင္းေက်ာ္ႏွင့္ေတြ႕၏။သူကားအလြန္တရာစိတ္ဝင္စားဟန္ျဖင့္အေဝးမွမႈန္တီမႈန္ဝါးသာျမင္ရေသာစကီးတစ္ေပြကိုႀကီးစြာေသာသူ၏မ်ားလံုးမ်ားျဖင့္စူးစိုက္စြာၾကည့္ေန၏။ဆိုရလွ်င္အိုင္စတိုင္းသည္သူ၏အႏုျမဴေဖာ္မ်ဴလာကိုေဖာ္ထုတ္ေနသည္ႏွင့္တူ၏။ကြၽႏႈပ္ေရာက္ေနသည္ကိုပင္သတိထားမိပံုမေပၚေခ်။
          " အ ဟမ္း ..အဟမ္း.."
     ကြၽႏႈ္ပ္၏ေခ်ာင္းဟန္႔သံေၾကာင့္ဆားပုလင္းဘူးစိန္ကမၾကည္ျဖဴသည့္ဟန္ျဖင့္ျပန္ၾကည့္၏။သို႔ေသာ္ကြၽႏ္ႈပ္ႏွင့္ဆားပုလင္းဘူးစိန္မွာႏွစ္ကာလၾကာ႐ွည္စြာအမႈမ်ားလိုက္လာခဲ့သည့္အေလွ်ာက္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္စိတ္ဆိုး၍မရေသာအေျခအေနေၾကာင့္ဘုၾကည့္ၾကည့္လွ်က္..
         "ဘာမ်ားတုန္း..ေတြ႔ရာအိုင္ေဆး "
         "မဟုတ္ပါဘူး ကိုဘူးစိန္..ဒီလိုပဲထြက္လာခဲ့တာ.."
          " ေအာ္.."
      ကိုဘူးစိန္သည္ကြၽႏႈု္ပ္၏စကားကိုပင္ေကာင္းစြာနားမေထာင္ဘဲအေဝးမွလာေနေသာစကီးေလးကိုၾကည့္ျပန္၏။မ်က္လံုးမ်ားကိုလက္ျဖင့္ပြတ္သတ္ၿပီးၾကည့္၏။ႏွာေခါင္းမ်ားကိုလက္မႏွင့္လက္ညိဳးကိုအသံုးျပဳလွ်က္အထက္သို႔အဆန္ဆြဲျပန္၏။မုတ္ဆိပ္ေမႊးမ႐ွိေသာေမးေစ့ကိုသျပန္၏။
      ကြၽႏႈု္ပ္လည္းကိုဘူးစိန္လုပ္ေနသည္မ်ားကိုနားမလည္သျဖင့္...
           "ကိုဘူးစိန္ရယ္..ကိုဘူးစိန္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္တြဲၿပီးအမႈလိုက္လာၾကတာလည္းမနည္းေတာ့ဘူး။ကုိဘူးစိန္အေၾကာင္းကိုအားလံုးမသိေပမယ့္နည္းနည္းေတာ့နားလည္မယ္လို႔ထင္ခဲ့တယ္ဗ်။ခုေတာ့ကိုဘူးစိန္ဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုတာကြၽန္ေတာ္တကယ္နားမလည္ဘူးဗ်ာ။နည္းနည္း႐ွင္ပါဦးလား..ကိုဘူးစိန္ "
      ကြၽႏႈ္ပ္၏စကားဆံုးသြားေသာအခါကိုဘူးစိန္သည္ခတၱမွ်စဥ္းစား၏။မ်က္ေမွာင္ကိုၾကဳတ္၏။ထို႔ေနာက္ပလတ္စအိတ္ဆိုးျဖင့္လိပ္ထားေသာဟာရီေတာင္တံဆိပ္ပါေဆးသားလိပ္ႀကီးကိုထုတ္ၿပီးမီးညႇိလိုက္၏။ဟာရီေတာင္ေဆးသားလိပ္မွာအလြန္တရာမွအနံ႔ဆိုး၏။ေတာ္ရံုတန္ရံုလူဆိုလွ်င္ေခါင္းမူးၾက၏။ႏွလံုးမေကာင္းေသာ၊အဆုပ္မေကာင္းေသာသူတို႔ကားေအာ့အံကာသတိေမ့သြားတတ္ၾက၏။သို႔ေသာ္ထူးဆန္းစြာပင္ကိုဘူးစိန္သည္ဟာရီေတာင္ေဆးသားလိပ္ကိုအလြန္ႀကိဳက္၏။ဤသည္ပင္သာမန္လူသားတို႔ႏွွင့္မတူေသာကိုဘူးစိန္၏စိတ္ဟုကြၽႏႈ္ပ္အကဲခတ္မိ၏။
            "ၾကည့္စမ္း..ေတြ႔ရာအိုင္ေဆး"
            "ဘာတုန္..ကိုဘူးစိန္"
            "ျမင္ လား"
       ကိုဘူးစိန္ကျမင္လားဆိုေသာ္လည္းကြၽႏႈ္ပ္ကမျမင္ေခ်။ဤသည္မွာကြၽႏႈ္ပ္၏အားနည္းခ်က္ပင္တည္း။အေၾကာင္းမႈကြၽႏႈ္ပ္သည္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကမ်က္စိအားနည္းသူျဖစ္၏။ျမန္မာႏိုင္ငံမွပထမဦးစြာထြက္႐ွိေသာျမန္မာဘီယာပုလင္းဖင္သည္ပင္ကြၽႏႈ္ပ္၏မ်က္မွန္အထူေလာက္႐ွိလိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။ထို႔ေၾကာင့္..
             "မျမင္ရဘူး..ကိုဘူးစိန္"
             "အိုင္ေဆးမျမင္ရေသးသလိုက်ဳပ္လည္းမျမင္ရေသးဘူးဗ်"
            "ဒါဆိုဘာလို႔ၾကည့္ေနတာလဲဗ်ာ၊ အနားေရာက္မွၾကည့္ပါလား.."
            "ဒီလိုရိွတယ္..အိုင္ေဆး"
           "ဘာတုန္းဗ်ာ ကိုဘူးစိန္ရ"
      ကိုဘူးစိန္သည္ကြၽႏႈ္ပ္ဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူလာ၏။ထို႔ေနာက္အလြန္တရာမွစိတ္ဝင္ဟန္႐ွိေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္...
           "ခု လာေနတဲ့မိန္းမဟာ..တစ္ခုခုကို႐ွာေနတယ္လို႔ဆိုရမယ္.."
           "ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုဘူးစိန္"
           "ဒီမိန္းမ ဒီလမ္းကိုလာေနတာ ၅ မိနစ္ေလာက္႐ွိၿပီ ခုထိမေရာက္ႏိူင္ေသးဘူး၊ဒီေတာ့သူတစ္ခုခုကို႐ွာေနလို႔ပဲလို႔ေကာက္ခ်က္ခ်ရမယ္"
          " ေအာ္..ၿပီးေတာ့ေကာ.." ကိုဘူးစိန္သည္ကြၽႏႈ္ပ္၏စကားကိုမေျဖဘဲသူ၏ဟာရီေတာင္ေဆးသားလိပ္ကို႐ိႈက္လိုက္၏။ႏွာေခါင္းကိုလက္မျဖင့္ပင့္တင္၏။ေမးေစ့ကိုစဥ္းစားဟန္ျဖင့္ပြတ္သတ္ျပန္္၏။ထို႔ေနာက္လြန္စြာအေရးႀကီးဟန္ျဖင့္..
          "ဒီမိန္မက အေတာ္လွလိမ့္မယ္ အိုင္ေဆး..။ေနာက္တစ္ခု႐ွိတာက ဒီမိန္းမဟာ သိပ္ၿပီးရန္႐ွာတတ္လိမ့္မယ္.."
          "ဟ..ဒါေတာ့မ်ားသြားၿပီ..ကိုဘူးစိန္..မျမင္ရေသးတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုဒိေလာက္ထိေတာ့မခန္႔မွန္းႏိုင္ဘူးေလ.."
      ကြၽႏႈု္ပ္လည္းကိုဘူးစိန္၏အေၾကာင္းကိုသိသည့္အေလွ်ာက္မယံုမိေခ်။ကံကြက္က်ားလိုက္၍သာအမႈေပၚျခင္းျဖစ္သည္ကိုကြၽႏႈ္ပ္ထက္အျပင္ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔မည္သူမွသိလိမ့္မည္မဟုတ္။ကံဇာတာမ်က္ႏွာေပး၍နာမည္ႀကိီးေနျခင္းသာျဖစ္၏။
           "ဟုတ္တယ္အိုင္ေဆး..က်ဳပ္ကေတာ့အတိအက်ပဲ"
           "ဘာေတြတိက်ေနတာလဲ ...႐ွာရတာဒီမွာဖတ္ဖတ္ကိုေမာေနၿပီ.."
       ဒုတိယအသံကမိန္းမတစ္ေယာက္၏အသံျဖစ္သျဖင့္ကြၽႏႈ္ပ္လည္းလွမ္းၾကည့္လိုက္ရာကိုဘူးစိန္၏ဇနီးလွေမျဖစ္ေန၏။
           "ကို ေတြ႔ကရအိုင္ေအးရယ္..အားေတာ့နာပါရဲ႕..ဒီေသာက္သံုးမက်တဲ့ဆားပုလင္းကိုထုခြဲမလို႔..မနက္ကတည္းကအိမ္ကထြက္သြားေနတာ..အိမ္ေရာက္မွသိမယ္..လာ.."
       လွေမသည္ကြၽႏႈ္ပ္တို႔၏အားထားရစြာေသာဆားပုလင္းဘူးစိန္ကိုနားရြက္လိမ္၍ဆြဲေခၚသြားေလ၏။ဤကားကြၽႏႈ္ပ္၏အမႈတြဲဖိုင္၌သီသန္႔မွတ္သားထားေသာကိုဘူးစိန္၏တစ္ခန္းတစ္ဂ႑သာျဖစ္ေလ၏။

##ေနာက္အခြင့္ၾကံဳလွ်င္ေရးသားပါဦးမည္။
                           အဘာသား

မွတ္ခ်က္။  ။အေရးက်င့္ျခင္းသာျဖစ္သည္။