အတိတ္,
ေရႊအိုေရာင္တဖိတ္ဖိတ္
တိမ္အလိပ္လိပ္ေတာင္ၿပိဳက်လုလု
ဇာသူဇာပိုင္ပင္လာလာ
မိုးမခေရသဇင္တိက
မႊီးလို႔၊ ၾကိဳင္လို႔
ဧကရာဇ္ဆိုေရ ပလႅင္က
ေရႊအိုေရာင္ ဓမၼသတ္ကိုပိုင္းျဖတ္
ကမၼည္းတိ အထပ္ထပ္တင္ခေရ
ငါ႐ို႕ ...နီရာ။
ပစၥဳပန္,
ေျမနီေရာင္လမ္းၾကားမွာ
သစၥာပန္းေတာင္အႏိုင္ႏိုင္
စိတ္မခိုင္ေက
စ်ာန္အယိုင္ ေျမစိုင္မွာ ခလုလု...
အတၱမိုးသားတိ
မာန တိမ္လိပ္တိက
သီလဆိုေရ တံတိုင္းကိုေက်ာ္ျဖတ္
အထပ္ထပ္တက္နီေရ လိႈင္းလံုး
ရာဇကုန္းကိုေတာင္ ဖံုးလားခဗ်ယ္ကား...
အနာဂတ္,
သမိုင္းၾကားထဲက ဓာတ္ေတာင့္တစ္လက္
သင္ခန္းစာတိ
ေနာင္တ တရားတိ
ခါးပိုက္မွာအျပည့္နန္႔
ေက်ာပိုးထားေရ ျမႇားစူးအတြက္
ဗဟိုကြက္တစ္ခုကိုအေရာက္
မင္း႐ို႕...
ငါ႐ို႕...
အဇိန္ဇိတ္ေက ကစပ္ကတ္ေမ...။
အဘာသား
