တစ္ဒဂၤ

      သံုးလိပ္ေျမာက္ေဆးလိပ္ကိုမီးညႇိလိုက္သည္။စဥ္းစားေလေလမြန္းက်ပ္ေလေလ။ဆရာဝန္ကသူ႔ကိုေဆးလိပ္မေသာက္ပါနဲ႔တဲ့။သူဆက္ေသာက္ျဖစ္သည္။ေဆးလိပ္ကိုႀကိဳက္၍ေတာ့မဟုတ္။သို႔ေသာ္ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္းစဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရသည္ကိုသေဘာက်မိသည္။
         "ဟူး..."
    ေဆးလိပ္ေငြ႔မ်ားႏွင့္အတူသူ၏သက္ျပင္းခ်သံပါတစ္ပါတည္းထြက္က်လာသည္။အခိုးအေငြ႔မ်ားကားတလိပ္လိပ္တက္ေနဆဲ။စိတ္အစဥ္သည္လည္းဇေဝဇဝါျဖစ္ေနဆဲ။သူဆံုးျဖတ္ရန္ဝန္ေလးေနမိသည္ကအမွန္။သြားရင္ေကာင္းမွာလား။မသြားဘဲေနလိုက္ရမွာလား။တကယ္လို႔မ်ားသူထင္ထားသလိုျဖစ္လာခဲ့လွ်င္...။ရင္ဆိုင္ဖို႔အင္အားသူ႔မွာမ႐ွိ။အေဖအေမကိုဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႔ေျပာရပါမည္နည္း။အ႐ွက္တကြဲအက်ိဳးနည္းရလိမ့္မည္။
      အေမ။ေမတၱာတရားႀကီးမားေသာအေမ။သူမ်ားၿမိဳ႕မွာလိမ္လိမ္မာမာေနဖို႔၊အရက္ေသစာမေသာက္ဖို႔၊ေတြ႔တဲ့သူနဲ႔သင့္ေအာင္ေပါင္းဖို႔တတြတ္တြတ္မွာတတ္တဲ့အေမ။အေမ့ကိုဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရပါမလဲ။မွတ္မိပါေသးတယ္။ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းသိရတဲ့ေန႔ကေပါ့။အဲဒီႏွစ္ကသူတို႔ရြာမွာဆယ္တန္းေျဖသူခုနစ္ေယာက္မွာသံုးေယာက္ပဲေအာင္တယ္။သူကဂုဏ္ထူးေတာင္ႏွစ္ဘာသာပါေသးေတာ့ရြာမွာမ်က္ႏွာအ႐ွိဆံုး။မ်က္ႏွာအပြင့္ဆံုး။အေမရဲ႕မ်က္ႏွာကၿပီးျပည့္စံုေသာလမင္းႀကီးပမာၾကည္လင္ေတာက္ပလို႔။မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ရြာသူရြာသားမ်ားကိုေတာင္ထမင္းေခၚေကြၽးတယ္။သူလည္းသူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေခၚၿပီးအေပ်ာ္စားျဖစ္တယ္။ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ရြာခ်က္အရက္နဲ႔ၾကက္ေျခေထာက္ေတြျမည္းၿပီးေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။သူတို႔မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ကသူက၊ဆိုသူဆိုခဲ့ၾကတယ္။အေမကေတာ့သူ႔ကိုစကားေတြေျပာခ်င္ေပမယ့္မေျပာခဲ့။ေနာက္တစ္ေန႔မွ..
         "သား...အရက္ဆိုတာအမွားတကာတို႔ရဲ႕ေ႐ွ႕ေျပးဆိုတာသိရဲ႕လား။အရက္ေသာက္ထားရင္သူတစ္ပါးကိုလိမ္ဖို႔လည္းဝန္မေလး၊သူတစ္ပါးပစၥည္းကိုခိုးဖို႔လည္းဝန္မေလး၊သူတစ္ပါးအသက္ကိုသတ္ဖို႔လည္းဝန္မေလး၊သူတစ္ပါးသားမယားကိုျပစ္မွားဖို႔လည္းဝန္မေလးဘူး"တဲ့။ခန္႔မွန္းမရႏိုင္တဲ့ေမတၱာထုထည္နဲ႔ဆံုးမခဲ့တဲ့အေမရဲ႕စကားသံတို႔ကားသူ႔နားထဲမွာပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
        ရင္တစ္ခုလံုးမြမ္းက်ပ္မႈနဲ႔အတူအေဖ၏မ်က္ႏွာကိုလည္းတေရးေရးျမင္မိသည္။ႏြားေတြနဲ႔႐ုန္းကန္ရင္းလယ္ထဲမွာဘဝတစ္ခုလံုးကိုႏွစ္ထားသူ။သားသမီးတို႔အေပၚတာဝန္ေက်ခဲ့သူ။သူဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစစ္ေတြနည္းပညာတကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရေတာ့အေဖေပ်ာ္လိုက္ပံုမ်ား၊သားအတြက္ဂုဏ္ယူလိုက္ပံုမ်ားကစာဖြဲ႔ကုန္မည္မထင္။လယ္ေတာထဲမွာရႊံ႕တလူးလူး၊ေခြၽွးတလူးလူးနဲ႔ေနရေပမယ့္အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လာမည့္သားအတြက္ဘယ္ေတာ့မွမ်က္ႏွာမညိွဳးခဲ့။
       "စာကိုသာႀကိဳးစားစမ္းပါသားေလးရယ္။အေဖဘယ္ေလာက္လုပ္ရလုပ္ရသားအတြက္ေသေပ်ာ္ၿပီ။သားအတြက္အေဖလက္မေထာင္ႏိုင္ၿပီ"
        အေဖ၏စကားလံုးမ်ားကအားမာန္အျပည့္။သားအတြက္ဆိုလွ်င္ဇြဲ၊လံု႔လ၊ဝီရိယတို႔ကိုႏွစ္ဆ၊သံုးဆျမႇင့္တင္ခဲ့သူ။ဘယ္အခ်ိန္ေငြမွာမွာမညည္းညဴခဲ့သူ။အေဖ့ကိုသူဘယ္လိုျပန္ေျပာရပါမလဲ။ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ။အေဖရဲ႕အိပ္မက္ေတြကို႐ိုက္မခ်ိဳးခ်င္ပါဘူး။
       ကံၾကမၼာကိုယိုးမယ္ဖြဲ႔ခ်င္တဲ့လူသားထဲမွာသူမပါ။ကံဟူသည္အလုပ္တဲ့။မိမိျပဳေသာကံကမိမိကိုယ္သာသက္ေရာက္မွာကိုသူသိသည္။အေဖနဲ႔အေမကိုေျပာဖို႔႐ွက္ရြံ႕သလိုခ်စ္သူႏြယ္ကိုလည္းရင္မဆိုင္ဝံ့အား။
       သူမနာမည္ကႏြယ္သစၥာ။သူမလည္းပဲသူနဲ႔အတန္းတူB.E(Civil)။စစ္ေတြနည္းပညာတကၠသိုလ္မွာငါးႏွစ္အတူတူျဖတ္သန္းရင္းခ်စ္မိခဲ့ရသူ။သူ႔အေပၚညီမတစ္ေယာက္လိုတစ္မ်ိဳး၊အစ္မတစ္ေယာက္လိုတစ္ဖံု၊အေမတစ္ေယာက္လိုလည္းဆံုးမသြန္သင္ျပတတ္သူ။ႏွစ္ေယာက္အတူဘဝတစ္ခုကိုျဖတ္သန္းဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ၾကတယ္။
          "အကိုရယ္...ႏြယ္ကေတာ့B.Eၿပီးရင္လုပ္ငန္းခြင္ကိုဝင္ခ်င္တယ္။အကိုနဲ႔အတူဘဝတစ္ခုကိုထူေထာင္ၾကမယ္ေလ..."
        ႏြယ္၏ခ်စ္စဖြယ္စကားသံမ်ားကသူ၏ရင္ကိုအထပ္ထပ္အခါခါပဲ့တင္ထပ္ေစသည္။ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာအခ်ိန္မ်ား။ခုေတာ့ႏြယ့္ကိုသူဘယ္လို႐ွင္းျပရပါမလဲ။ႏြယ္ကေကာခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါ့မလား။သို႔ေလာ၊သို႔ေလာျဖင့္လည္းဘဝကိုမျဖတ္သန္းခ်င္။သူဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုမျဖစ္မေနခ်ရေတာ့မည္။
         "ဟူး....."
     ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔မ်ားႏွင့္အတူသက္ျပင္႐ွည္တစ္ခ်က္ပါမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ေဆးလိပ္ကိုေျချဖင့္နင္းေျခလိုက္သည္။
         "ဟိုး..ဆိုကၠား"
     ထိုင္ေနရာမွထကာဆိုကၠားတစ္စီးကိုလက္တားလိုက္သည္။
        "ဘယ္သြားမွာလဲ...ငါ့ညီ"
        " 'ထြန္း'အေထြေထြေရာဂါကုေဆးခန္း"
...............×................×................×..................
       စစ္ေတြေႏြရာသီအပူကျပင္းလြန္းသည္။လမ္းမေပၚမွကတၱရာမ်ားပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းျဖစ္ေနၾကသည္။လူသြားလူလာလည္းမ႐ွိသေလာက္။အပူဒဏ္ကိုေ႐ွာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္မည္။သို႔ေသာ္သူ၏ရင္ထဲမွအပူမီးတို႔ကိုကားေ႐ွာင္လႊဲ၍မရ။ရင္ထဲမွမီးသည္အျပင္မွအပူတကာတို႔ထက္ပို၍ပူလြန္းသည္ဟုသူထင္သည္။ဆိုကၠားသမား၏ေမာဟစ္သံ၊ဆိုကၠားဘီးလွိမ့္သံတို႔ကသူ၏အပူကိုေလာင္စာေလာင္းေပးေနသည့္အလား။တစ္ဒဂၤျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ဤမွ်ေလာက္ပူေလာင္ခဲ့လိမ့္မည္ဟုသူမထင္ခဲ့။တကယ္လို႔သာသိခဲ့လွ်င္.......။
       River Valleyစားေသာက္ဆိုင္ႀကီးကားလူစည္ကားေနသည္။မီးပန္းမီးဆိုင္းမ်ားျဖင့္အလွဆင္ထားေသာခန္းမႀကီးထဲ၌စကားေျပာသံ၊ရယ္ေမာသံမ်ားျဖင့္အသက္ဝင္ေနသည္။လူကုန္ထံအသိုင္းအဝိုင္းမ်ား၏စားေသာက္ဝိုင္းမ်ားမွစားဖြယ္စံုဟင္းလ်ာမ်ား၊ေသာက္ဖြယ္စံုယမကာမ်ားကေစ်းႀကီးလြန္းမည္။Dayေက်ာင္းသူတစ္စု၏ေဖ်ာ္ရည္မွာသံမ်ားမွာလည္းလက္ပံပင္မွာဆက္ရက္က်သည့္ႏွယ္။ဆူညံေပစြ။
        "ဘာမွာမလဲအကို"
     အနီေရာင္႐ွပ္အကီ်ၤ၊အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီအ႐ွည္ဝတ္ဆင္ထားေသာဆိုင္ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးမွေမးလာျခင္းျဖစ္သည္။
        "Black Labelဝမ္းလီတာတစ္လံုး"
      မတံုံ႔မဆိုင္းေျဖလိုက္သည္ကထြန္းဝင္း။
       "ဟ..ဝမ္းလီတာဆိုေတာ့မ်ားမယ္ေနာ္ကိုထြန္းဝင္း"
       "ဒီမွာ..ေက်ာ္ႀကီး၊မင္းကိုသီးသန္႔ဒကာခံခ်င္လို႔ေျမာက္ဦးကေနဒီအထိလာခဲ့တာ။မင္းနဲ႔ငါမေတြ႕တာလည္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေလ။စကားေျပာရင္းေသာက္တာေပါ့။မကုန္ႏိုင္လည္းထားခဲ့လိုက္မယ္ေလ။မဟုတ္ဘူးလား။မင္းလည္းစားခ်င္တာမွာေလ။"
     ထြန္းဝင္း၏စကားကိုသူျပန္မေျဖခဲ့။အမွန္ေတာ့ထြန္းဝင္းဆိုသည္ကသူႏွင္ဆယ္တန္းေရာက္မွသိလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။သူ႔ထက္အသက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးမည္။သူဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ထြန္းဝင္းကဆယ္တန္းမွာႏွစ္ႏွစ္က်ျဖစ္ေနၿပီ။ဆယ္တန္းေအာင္ျပန္ေတာ့လည္းစကၤာပူလိုလို၊မေလးလိုလိုထြက္သြားသည္ဟုေျပာသံသာၾကားလိုက္ရသည္။႐ုပ္ေျဖႇာင့္၊ေငြရႊင္သူတစ္ဦးဟုဆိုရမည္။
      သူတို႔စကားတေျပာေျပာႏွင့္ေသာက္လိုက္ၾကသည္မွာအခ်ိန္မည္မွ်ကုန္သြားသည္မသိ။ပုလင္းထဲမွာယမကာတစ္လက္မေလာက္သာက်န္ေတာ့သည္။ထြန္းဝင္း၏ႏိုင္ငံျခားအေတြ႕အၾကံဳမ်ား၊ေငြ႐ွာခဲ့ပံုမ်ားကိုနားေထာင္ရင္းသူကေတာ့စကားသိပ္မေျပာျဖစ္။ဦးေႏွာက္ထဲမွာေျပာစရာစကားမ်ားလည္းစဥ္းစားလို႔မရ။ဆိုင္မွဖြင့္ထားေသာသီခ်င္းသံမ်ားကိုပင္ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္။
            "ေက်ာ္ႀကီး..ဟဲ့ေကာင္ေက်ာ္ႀကီး..မင္းမူးေနၿပီလား"
            "မမူးေသးပါဘူး..ကိုထြန္းဝင္းရာ"
     မမူးေသးပါဘူးလို႔သာေျပာရေသာ္လည္းသူကားသူ၏စိတ္ကိုထိမ္းမရခ်င္ေတာ့။ရြာမွာလိုစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနလိုက္ခ်င္မိသည္။ကခ်င္လည္းကမည္။ခုန္ခ်င္လည္းခုန္မည္။အိပ္ခ်င္လည္းအိပ္မည္။လူအမ်ားနဲ႔ခုလိုဆိုင္မွာေတာ့သိပ္မေကာင္း။
          "ေက်ာ္ႀကီး...."
         "ဘာလဲ....ကိုထြန္းဝင္း"
          "ဒီကၿပီးရင္..KTVသြားရေအာင္ကြာ..."
          "ဟာ..သြား...သြားေလ"
      စစ္ေတြနည္းပညာတကၠသိုလ္တြင္ငါးႏွစ္တာေက်ာင္းတက္လာခဲ့ေပမယ့္KTVတို႔၊မာဆပ္တို႔ကိုတစ္ခါမွသူမေရာက္ဖူးခဲ့။ေရာက္ဖူးေအာင္လည္းေငြေရးေၾကးေရးကမ႐ွိ။ခုလိုကိုထြန္းဝင္းကေခၚလာေတာ့သြားခ်င္မိသည္ကအမွန္။သူငယ္ခ်င္းမ်ားေျပာေသာဇာတ္လမ္းမ်ားကိုနားေထာင္ဖူးၿပီ။ကိုယ္တိုင္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ေပ်ာ္ဖူးခ်င္ရဲ႕။
        ကိုထြန္းဝင္းကဆိုင္မွာေငြ႐ွင္းေနေပမယ့္သူကေတာ့ကိုထြန္းဝင္းရဲ႕ပါရာဒိုကားထဲမွာေစာင့္ေနလိုက္သည္။ခဏၾကာေတာ့ကိုထြန္းဝင္းကားထဲဝင္လာၿပီးကားကိုအသာအယာေမာင္းလိုက္ငည္။
        KTVကိုေရာက္ေတာ့ကိုထြန္းဝင္းရဲ႕စီစဥ္ေဆာင္ရြက္မႈျဖင့္အခန္းတစ္ခန္းထဲတြင္ေကာင္းမေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူသီခ်င္းဆို၊ဘီယာေသာက္ျဖင့္အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့သည္။
          "ကိုၿကီး...ေသာက္လည္းေသာက္၊စားလည္းစား..ေနာ္"
      ျမဴတူတူစကားသံမ်ားႏွင့္အတူခြံံ႕ေကြၽးလာေသာလိေမၼာ္သီးျခမ္းမ်ားကိုစားရင္းKTVေမမ်ား၏ဆြဲအားကိုသူ႐ုန္းကန္ရန္ခက္ခဲေနမိသည္။ေပါင္တံသြယ္သြယ္၊ရင္အံုေမာက္ေမာက္၊ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္႐ွိေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွပြင့္က်လာေသာစကားသံမ်ကိုသူျငင္းဆန္မႈမျပဳႏိုင္။မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏အျပဳစုကိုခုေလာက္တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွသူမခံစားခဲ့ဖူး။ႏြယ္သည္ပင္သူ႔ကိုခုလိုဂ႐ုစိုက္မည္မဟုတ္ဟုသူထင္သည္။နီယြန္မီးတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာျဖာက်လာတဲ့မ်က္ဝန္းအစံုတို႔ကားသူ႔ရင္ကိုမုန္တိုင္းထန္ေစသည္။ဆာေလာင္မႈတစ္ခုခုေၾကာင့္သူ၏အာေခါင္မ်ားေျခာက္ကပ္လာသည္။အေသြးအသားတို႔ကားတဆတ္ဆတ္တုန္ရီေနမိသည္။ႀကိဳးျဖင့္တုတ္ေႏွာင္ခံထားရေသာျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္၏လြတ္လပ္လိုမႈမ်ားကိုသူတားမဆီးခ်င္ေတာ့။ရင္ထဲမွာရထားဆယ္စင္းၿပိဳင္တူေမာင္းႏွင္ေနသည့္ႏွယ္။
            "ေက်ာ္ႀကီး...သြားမယ္ကြာ"
            "ဗ်ာ..."
             "လာ..သြားမယ္"
      ကိုထြန္းဝင္းေခၚရာေနာက္သို႔သူလိုက္သြားလိုက္သည္။ဘယ္ေနရာေတာ့သူေကာင္စြာမမွတ္မိ။ကားျဖင့္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာလိမ့္မည္ထင္သည္။တည္းခိုးခန္းတစ္ခု။သူတို႔ဝင္လိုက္ၾကသည္။
        ကိုထြန္းဝင္းကသူ႔ကိုအခန္းတစ္ခန္းမွာထားၿပီးသူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ေနာက္တစ္ခန္းကိုဝင္သြားသည္။သူ႔အခန္းထဲမွာေတာ့သူ႔ဆာေလာင္မႈမ်ားကိုျဖည္သိမ့္လိုက္မိသည္။ေလးႀကိဳးကိုအခါခါဆြဲ၍လႊတ္မိသည္။ႀကိဳးတုတ္ခံထားရေသာျမင္း႐ိုင္းႀကီးကားကြင္းျပင္မွာကတုန္စိုင္းလို႔။ဘယ္အခ်ိန္၊ဘယ္မွ်၊ဘယ္လိုဆိုတာသူမသိႏိုင္လိုက္ေတာ့။
      ျပသနာကကိုထြန္းဝင္းျပန္ၿပီးတစ္လေလာက္အၾကာတြင္ျဖစ္သည္။သူ၏အဂၤါစပ္တစ္ဝိုက္တြင္ယားယံေသာအဖုအဖိတ္မ်ားေပၚလာသည္။ညညဆိုအိပ္မရေအာင္ယားယံလွသည္။ခႏၶာကိုယ္ကလည္းအပူ႐ွိန္တဟိန္းဟိန္းနဲ႔ဖ်ားေတာ့သည္။အစားအစာမ်ားကိုလည္းစားခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့။ဖတ္ဖူး၊မွတ္ဖူးေသာေဆးစာအုပ္မ်ားကိုလွန္ၾကည့္မိတိုင္းၾကက္သီးေမႊးညႇင္းထမိသည္။ဘဝတစ္ခုလံုးအၫြန္႔တံုးရမည့္ကိစၥ။လူမျဖစ္မီလူျဖစ္႐ွံုးရေတာ့မလား။သူ၏ေၾကာက္လန္႔စိတ္တို႔ကားထိန္းမရႏိုင္။ကိုထြန္းဝင္းကိုဖုန္းဆက္ေမးေတာ့လည္းဘာမွမဟုတ္ေၾကာင္း၊စိတ္ပူစရာမလိုေၾကာင္းရယ္က်ဲက်ဲသာေျပာသည္။သိပ္အေလးထားပံုမရ။ဆရာဝန္ဆီသြားရန္လည္းသူ႐ွက္မိသည္။
        ေနာက္ႏွစ္ဆိုလွ်င္B.Eၿပီးေတာ့မည္။သူ၏ဘဝကေျဖာင့္ျဖဴးၿပီးသား။ခုေတာ့တကယ္လို႔သာသူထင္ထားသလိုဘဝအၫြန္႔တံုးခဲ့လွ်င္၊ေရာဂါပိုးသာကူးစက္ခံခဲ့ရလွ်င္....သူဆက္မစဥ္းစားဝံ့။အေဖ၊အေမႏွင့္ခ်စ္သူႏြယ္သစၥာကိုဘယ္လို႐ွင္းျပရပါမလဲ။ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကပါမလား။လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကေကာလက္ခံပါေတာ့မလား။အနာဂတ္ဘဝကိုဘယ္လိုျဖတ္သန္းရပါမည္နည္း။
         "ညီေလး...ေရာက္ၿပီ"
     သူအခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္စဥ္းစားမိသည္မသိ။ဆိုကၠားသမားကေရာက္ေၾကာင္းေျပာမွသာပတ္ဝန္းက်င္ကိုသတိထားမိေတာ့သည္။"ထြန္း"အေထြေထြေရာဂါကုေဆးခန္းကားသူ႔ကိုေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာေမးေနသည့္အလား။သူ႔ရင္ထဲမွာလည္းေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကိုထပ္ခါထပ္ခါေျဖေနမိသည္။
       ဘဝဟူသည္ႀကိဳတင္စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသာပုစာၦမဟုတ္။တစ္ဒဂၤေမးလာေသာျပသနာမ်ားကိုတစ္ဒဂၤဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ေျဖဆိုရေသာေမးခြန္း။တစ္ခုခုကိုအမွားလုပ္လိုက္သည္ႏွင့္အမဲစက္တစ္စက္ကစြန္းထင္းလာမည္။ေျဖေဆးဆိုတာ႐ွိခ်င္မွ႐ွိလိမ့္မည္။ကံၾကမၼာဆိုတာယိုးမယ္ဖြဲ႔စရာမဟုတ္သလိုငိုေႂကြးကာေတာင့္တ၍ရေသာအရာလည္းမဟုတ္။ကိုယ္လုပ္လို႔ကိုယ္ျဖစ္လွ်င္ကိုယ္ခံ။ကိုယ္လုပ္လို႔ကိုယ္ျဖစ္လွ်င္ကိုယ္စံရမည္။လိုအပ္ခ်က္ကသတၱိ။အမွားေရာအမွန္ကိုပါရင္ဆိုင္ရဲေသာသတၱိ။
        ေနာင္မည္သို႔ပင္အေျဖထြက္လာပါေစသူကားေနာက္တြန္႔မည္မဟုတ္ေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ေဆးခန္းသို႔ဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္။
                                  အဘာသား

လက္ဖြဲ႔

      ေဆာင္းေဘာက္စ္အသံမ်ားကားတိတ္ဆိတ္သြားေပၿပီ။ သို႔ေသာ္မဂၤလာေဆာင္အတြက္လုပ္ေပးၾကေသာေယာက္က်ား၊မိန္းမတို႔၏အသံမ်ားကဆူညံေနေသးသည္။ပြဲအတြက္ငွါးယူထားခဲ့ေသာစားပြဲ၊ထိုင္ခုန္၊ပန္းကန္မ်ားကိုသိမ္းသူကသိမ္း၊ေရတြက္သူကေရတြက္ကာအလုပ္မ်ားလွ်က္႐ွိၾကသည္။အိမ္ေ႐ွ႕မဂၤလာမဏၭပ္ကားၿဖိဳဖ်က္ၿပီးေနၿပီ။စကားေျပာသံ၊တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေမးသံ၊ေအာ္ဟစ္သတိေပးသံတို႔ကားေဆာင္းေဘာက္စ္တီးေနသည့္အလားဆူညံေနေပစြ။
       မဂၤလာခန္းမတစ္ျဖစ္လည္းအိမ္ဦးခန္းမွာေတာ့သတိုး သားႏွင့္သတိုးသမီးတို႔အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ေရႊမွင္စာလံုးအႀကီးႀကီးျဖင့္အျဖဴေရာင္ပိတ္ခ်ာေပၚတြင္ေရးထားေသာသတိုးသား၊သတိုးသမီးနာမည္ကားထင္ထင္႐ွား႐ွား႐ွိေနဆဲ။ေမာင္ခင္ေမာင္ႏွင့္မလင္းႏြယ္တို႔၏ထိမ္းျမားမဂၤလာဧည့္ခံပြဲ။သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ယေန႔မွစ၍ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ေသတပန္သက္တစ္ဆံုးေပါင္းဖက္ၾကမည့္အသစ္စက္စက္မဂၤလာေမာင္ႏွံေပတည္း။မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားမွလက္ဖြဲ႔ထားေသာပစၥည္းမ်ားကားတစ္ပံုတစ္ပင္။အႀကီး၊အလတ္၊အေသးစသည္ျဖင့္အရြယ္မ်ိဳးစံု။အေရာင္လည္းမ်ိဳးစံု။သတိုးသားသတိုးသမီးတို႔ကလက္ဖြဲ႔ပစၥည္းမ်ားကိုတစ္ခုခ်င္းစီဖြင့္ၾကသည္။"ကိုေက်ာ္မွ"လို႔ေရးထားေသာလက္ဖြဲ႔ပါဆယ္ထုပ္ကိုဖြင့္လိုက္ရာဓာတ္ပံုအလ္လဘန္စာအုပ္တစ္အုပ္။ေနာက္ထပ္"မအိေျႏၵမွ"လို႔ေရးထားတဲ့ပါဆယ္မွာေတာ့ကေလးအႏွီးမ်ားျဖစ္ေနသည္။
          သတိုးသားခင္ေမာင္ႏွင့္သတိုးသမီးလင္းႏြယ္တို႔သည္သူ ငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားမွေပးလာၾကေသာလက္ဖြဲ႔လက္ေဆာင္မ်ားကိုတစ္ခုၿပီးတစ္ခုေဖာက္ဖြင့္ေနၾကသည္။လင္းႏြယ္၏မ်က္ႏွာမွာျပည့္ဝန္းေနေသာလမင္းႀကီးပမာၾကည္လင္ခ်ိဳျမလို႔။မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ထိမ္းျမားမဂၤလာသည္သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုးႏွင့္ရင္းရေသာမဂၤလာျမတ္တစ္ခုမဟုတ္လား။သို႔ေသာ္ခင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကတည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလည္းမ႐ွိသလိုမာန္ပါစိတ္ဆိုးေနေသာ႐ုပ္မ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ပကတိကန္ရည္ျပင္ကဲ့သို႔တည္ၿငိမ္လွ်က္။သူ၏စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ၊ရင့္က်က္မႈေၾကာင့္ေလလား။
         အမွန္ေတာ့ခင္ေမာင္ကိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန တတ္သူ၊စကားေျပာေကာင္းသူလို႔သတ္မွတ္ၾကသည္။သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္လ်ွင္ဘယ္ေတာ့မွအျပံဳးမပ်က္။သူတပါးကိုလည္းေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ပံုတိုပတ္စမ်ားျဖင့္ေျပာတတ္ေသးသည္။သူႏွင့္တစ္ဝိုင္းတည္းထိုင္ၿပီးစကားေျပာေနရလွ်င္ထျပန္သြားမည့္သူမ႐ွိသေလာက္။သူ႐ွိသည့္ေနရာတြင္လူစုသည္။သူေျပာေသာစကားမ်ားတြင္လူအမ်ားတို႔တဝါးဝါးတဟားဟားရယ္ၾကရသည္။ခုေတာ့ခင္ေမာင္တစ္ေယာက္ႏႈတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းမ်ားကိုေဖာက္ဖြင့္ေနသည္ကစက္႐ုပ္ဆန္လြန္းေနသည္။
               "အကိုရယ္...ဒီမွာၾကည့္စမ္းပါအံုး။ဒီပါဆယ္မွာနာ မည္လည္းမပါ။ၿပီးေတာ့ေလးလည္းေလးေသးတယ္ "
          လင္းႏြယ္၏ေျပာစကားကိုခင္ေမာင္နားေထာင္ယင္း ပါဆယ္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ပါဆယ္ဗူးကအလ်ားတစ္ေပ၊အနံတစ္ေပ၊ထုတစ္ေပေလာက္႐ွိမည္။ထူးျခားသည္ကပါဆယ္ဗူးမွာမည္သည့္အေရာင္မွအဆင္းတန္ဆာျခယ္သထားျခင္းမ႐ွိ။ဒီအတိုင္းအျဖဴေရာင္ကဒ္ထူဗူး။နာမည္လည္းမပါ။လင္းႏြယ္ကပါဆယ္ကိုစိတ္ဝင္တစားနဲ႔ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
                "ေဟာ့...ေတာ့..."
          လင္းႏြယ္၏အံ့ျသသံေၾကာင့္ခင္ေမာင္ပါဆယ္ဗူးကိုယူ ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။ထူးဆန္းေပစြ။မည္သူကမဂၤလာေဆာင္မွာဒီလိုလက္ဖြဲ႔မ်ိဳးကိုလက္ဖြဲ႔ပါမည္နည္း။ဒီလိုထူးဆန္းတဲ့စိတ္ကူး၊ထူးျခားတဲ့အေတြး၊ထူးျခားဆန္းျပားတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ထူးျခားစြာလုပ္တတ္သူကားတျခားသူမ႐ွိ။သူမတစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္းခင္ေမာင္သိသည္။သူမသာဤသို႔ေတြးမိလိမ့္မည္။သူမသာဤကဲ့သို႔လက္ဖြဲ႔မ်ိဳးကိုလက္ဖြဲ႔ပါလိမ့္မည္။ထူးျခားစြာျဖင့္ခင္ေမာင္ကိုတစ္ခုခုေျပာေနလိမ့္မည္။သူမကားခင္ေမာင္၏ဘဝ၊ခင္ေမာင္၏ႏွလံုးသားတြင္ထူးျခားစြာသီးသန္႔ေနရာ႐ွိေနသူ။ခင္ေမာင္၏အေတြးမ်ားကားဟိုး...အတိတ္ဆီသို႔ေလလြင့္ ခဲ့ရေလၿပီ။
             .........×........×.........×...........
       အတိတ္
       ေက်ာက္ျဖဴပညာေရးေကာလိပ္ဆိုင္းပုတ္ေက်ာက္စာ တိုင္ကားခန္႔ညားလြန္းသည္။ေက်ာင္းဝင္ဝ၌႐ွိေသာစိန္ပန္းပင္မွာလည္းေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူသစ္မ်ားကိုအျပံဳးနဲ႔ႀကိဳဆိုေနသေယာင္။အပတ္စဥ္(၉/၀၄)တက္ေရာက္ၾကမည့္ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူတစ္ျဖစ္လည္းဆရာ၊ဆရာမေလာင္းလ်ာမ်ားကပ်ားပန္းခတ္တမ်ွထင္မွတ္စရာ။ေက်ာင္းစဖြင့္ရက္ဆိုေတာ့ေက်ာင္းအပ္သူ၊စာအုပ္ထုတ္သူ၊ထရပ္စုဝတ္စံုထုတ္သူတို႔မ်ားသည္။ခင္ေမာင္ကေက်ာက္ျဖဴပညာေရးေကာလိပ္ဆိုင္းပုတ္ေက်ာက္တိုင္ေ႐ွ႕တြင္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၏မ်က္ႏွာမ်ားကိုလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။တစ္ေယာက္ကမ႐ွိေသာမုတ္ဆိတ္ေမႊးကိုအသာအသာပြတ္ယင္းပတ္ဝန္းက်င္ကိုေလ့လာေနသလိုလို။ေနာက္တစ္ေယာက္ကဇာတ္သဘင္မ်ားတြင္အဆိုမ်ားေသာ"အသဲတစ္ျခမ္းကိုလြမ္းဖို႔သိမ္းထားမယ္"သီခ်င္းကိုအသာညည္းလို႔။တစ္ေယာက္ကပရီးမီးယားလိတ္ေဘာလံုးအေၾကာင္းကိုသူ႔တစ္ၿမိဳ႕တည္းသားခ်င္းျဖစ္ဟန္တူေသာသူ႔ေဘာ္ဒါမ်ားကို႐ွင္းျပေနသည္။သူတို႔သည္လည္းပဲေက်ာင္းအပ္ရန္ေစာင့္စားေနၾကသူမ်ားပင္။
             "ဟဲ့...ေမာင္ေမာင္၊ဒီကိုလာအံုး.."
         ခင္ေမာင္ကိုဒီၿမိဳ႕၊ဒီေနရာတြင္ေမာင္ေမာင္လို႔ေခၚသူက သူမတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိလိမ့္မည္။သူမကားခင္ေမာင္၏ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ခင္ခင္ေပတည္း။
             "ေမာင္ေမာင္...နင့္နာမည္ကိုေခၚေနၿပီ။သြား..ေတာ့.."
              "အင္း...အိုေက"
           ခင္ေမာင္ေက်ာင္းအပ္ရာသို႔သြားၿပီးလိုအပ္သည္မ်ား ကိုျဖည့္စြက္၊ထုတ္စရာ႐ွိသည္မ်ားကိုထုတ္လိုက္သည္။စာအုပ္မ်ား၊အဝတ္အထည္မ်ားကိုလက္ကဆြဲယင္းျပန္လာခဲ့သည္။ခင္ခင္ကိုျမင္ေတာ့သူ႔မွာလည္းစာအုပ္မ်ား၊အဝတ္မ်ားကိုလက္မွာဆြဲလွ်က္သား။
               "ခင္ခင္..နင္ဘယ္အေဆာင္မွာေနရမွာလဲ"
               "ပင္မေဆာင္မွာဟ..နင္ေကာ"
               "ငါက..ရမၼာေဆာင္မွာေလ။နင့္စာအုပ္ေတြကိုငါ့ ကိုေပး။ငါသယ္ေပးမယ္"
                "ဒီမွာေမာင္ေမာင္..နင့္မွာလည္းလက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ငါ့မွာလည္းလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေျခႏွစ္ေခ်ာင္းပါေနာ္။သြား..ကိုယ့္အေဆာင္ကိုသြားေတာ."
                "ေအးပါ..ေအးပါ"
          ခင္ခင္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးခင္ေမာင္ထြက္လာလိုက္သည္။ သူမကအဲဒီလိုပဲေလ။သူတပါးကိုအားမကိုးတတ္။သူမ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္းမည္သူမွတားလို႔မရ။သူမ၏စိတ္ေတြကသူမ်ားနဲ႔မတူ။သူမဆယ္တန္းမွာဂုဏ္ထူး(၆)ဘာသာနဲ႔ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။လူအမ်ားကေတာ့ေဆးတကၠသိုလ္တက္လိမ္မယ္လို႔ထင္ၾကသည္။သူမဘယ္တကၠသိုလ္ကိုမွမတက္ျဖစ္ခဲ့။႐ိုး႐ိုးေမဂ်ာယူၿပီးအေဝးသင္ကိုေလွ်က္ခဲ့သည္။ၿပီးေတာ့ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ခ်င္သည္ဆိုပါအံုးစို႔။သူမ၏ဆယ္တန္းရမွတ္နဲ႔ဆိုရန္ကုန္ပညာေရးတကၠသိုလ္ကိုတက္လို႔ရသည္ပဲ။တျခားသူမ်ားေတြကေဆးတကၠသိုလ္တက္ရဖို႔၊ပညာေရးတကၠသိုလ္တက္ရဖို႔ကိုအလူးအလဲႀကိဳးစားေနၾကခ်ိန္မွာသူမကေတာ့ေက်ာက္ျဖဴပညာေရးေကာလိပ္ကိုပဲတက္လာခဲ့သည္။သူမ၏အေတြး၊သူမ၏စိတ္ကူးမ်ားကိုခင္ေမာင္လိုက္မမီ။ခင္ေမာင္သူမကိုပညာေရးေကာလိပ္တက္ဖို႔ဆိုရင္ဘာလို႔ဒီေလာက္ဂုဏ္ထူးေတြပါေအာင္ႀကိဳးစားေျဖခဲ့ရလဲလို႔ေမးျဖစ္ခဲ့သည္။
             "ေမာင္ေမာင္...ငါတို႔ဟာငါတို႔ေရာက္႐ွိေနတဲ့ေနရာ မွာအေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားရမယ္။အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ဒါေပမယ့္ငါတို႔အေကာင္းဆံုးလုပ္ခဲ့တာကိုငါတို႔စားသံုးခ်င္မွစားသံုးမယ္။ဥပမာဟာ..ဥယ်ဥ္မႉးတစ္ေယာက္ဟာပန္းက ေလးတစ္ပင္ကိုအေကာင္းဆံုးစိုက္ပ်ိဳးမယ္။အေကာင္းဆံုးေပါင္းသင္ေျမဆြနဲ႔အေကာင္းဆံုးပန္းကိုပြင့္ေစမယ္။ဒါေပမယ့္ဥယ်ဥ္မွဴးဟာအဲဒီအေကာင္းဆံုးပြင့္လာတဲ့ပန္းကိုခူးခ်င္မွခူးမယ္။အသံုးျပဳခ်င္မွျပဳမယ္။ဂ႐ုစိုက္ခ်င္မွလည္းစိုက္မယ္။ဒါေပမယ့္ေနာက္ပန္းတစ္ပင္ကိုသူထပ္ၿပီးစိုက္ပ်ိဳးလိမ့္မယ္။သူကအပင္စိုက္သူပဲ။အပြင့္ကသူ႔ဟာသူပြင့္လာတာ။ဥယ်ဥ္မွဴးဆိုတာအပင္စိုက္ရတာကိုကသူ႔အလုပ္ပဲ။ဥယ်ဥ္စိုက္ပ်ိဳးေနရရင္ပဲသူေက်နပ္ေနတာ။ပန္းပြင့္လွျခင္း၊ေမႊးျခင္းကိုသူခံစားမေနဘူးေလ.."
         ခင္ေမာင္သူမ၏စကားမ်ားကိုသိပ္ၿပီးနားမလည္ခဲ့။ခင္ ေမာင္ကေတာ့႐ွင္းပါသည္။ဆယ္တန္းကိုဘာဂုဏ္ထူးမွမ႐ွိဘဲ႐ိုး႐ိုးေအာင္ရံုေလးေအာင္ခဲ့တာပါ။သူ႔အမွတ္နဲ႔ဘယ္တကၠသိုလ္မွလည္းတက္လို႔မရ။ျမန္မာစာေမဂ်ာကိုအေဝးသင္ေလွ်က္ၿပီးပညာေရးေကာလိပ္ကိုတက္လာသူ။ေရာက္တဲ့ေနရာမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပါပဲ။
          ပညာေရးေကာလိပ္ႀကီးကားစက္ရံုတစ္ခုလိုပံုမွန္လည္ ပတ္ေနသည္။မနက္ေစာေစာအိပ္ရာထ၊ပီတီဆင္း၊မနက္စာစား၊ေက်ာင္းသြား၊ေက်ာင္းျပန္၊ေရခ်ိဳးထမင္းစား၊ေနာက္ဆံုးဖြံ႔ၿဖိဳးေ႐းလုပ္ငန္းနဲ႔တစ္ရက္တာေက်ာင္းတက္ခ်ိန္အဆံုးသတ္ရသည္။ညေနစာက်က္ခ်ိန္ၿပီးရင္အိပ္ခ်ိန္၊အနားယူခ်ိန္ပါပဲ။သင္ရသည့္ဘာသာရပ္မ်ားကအကဲဒမိတ္ဘာသာရပ္မ်ား၊သင္ျပနည္းဘာသာရပ္မ်ား၊ပညာေရးစိတ္ပညာ၊ပညာေရးသေဘာတရားႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္သည္။ခင္ေမာင္ကေတာ့အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလိုက္ပါေနသည္။သို႔ေသာ္ခင္ေမာင္ကပညာေရးသေဘာတရားတို႔ပညာေရးစိတ္ပညာတို႔ကိုစိတ္မဝင္စား။လပတ္က်ဴတိုရီယာေတြမွာမၾကာမၾကာဆာပလီထိေနက်။
          ခင္ခင္ကပညာေရးသေဘာတရား၊ပညာေရးစိတ္ပညာ တို႔ကိုခင္ေမာင္ကို႐ွင္းျပပါရဲ႕။ခင္ေမာင္ကေတာ့ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ဘာမွထူးၿပီးျဖစ္မလာ။သူမ၏ပညာေရးအေပၚအေတြးမ်ားကိုခင္ေမာင္နားမလည္။စာအုပ္မွာလည္းမေတြ႕မိ။
             "ေမာင္ေမာင္..ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္။တကယ္ ေတာ့ပညာေရးဆိုတာစာေမးပြဲေျဖစရာကိုမလိုတာ.."
             "ဘာတုန္းဟ..ဒါဆိုနင္တို႔ငါတို႔ေျဖခဲ့တဲ့စာေမးပြဲ ေတြကဘာလို႔လဲ"
            ခင္ေမာင္အလန္႔တၾကားျပန္ေမးလိုက္သည္။
               "ငါေျပာတာကိုဆံုးေအာင္နားေထာင္အံုးေလ..ဒီလိုေလဟာ။ဥပမာဆိုပါေတာ့။နင့္ေ႐ွ႕မွာျမင္းတစ္ေကာင္၊ငါးတစ္ေကာင္၊ေမ်ာက္တစ္ေကာင္၊ဆင္တစ္ေကာင္႐ွိတယ္ဆိုပါေတာ့။အဲဒါကိုနင္ကသစ္ပင္ကိုအျမန္ဆံုးတက္ႏိုင္တဲ့သူကိုစာေမးပြဲေအာင္မယ္လို႔ေျပာလိုက္မယ္။ျမင္း၊ငါး၊ဆင္ကသစ္ပင္ကိုတက္ႏိုင္ပါ့မလား.."
                "ေအးေလ..ေမ်ာက္ပဲတက္ႏိုင္မွာေပါ့"
                "အဲဒါပဲ...ေမာင္ေမာင္။ငါတို႔လူေတြဆိုတာလည္း ့ုူကိုယ့္အားသာခ်က္နဲ႔ကိုယ္ပဲ။သခၤ်ာကိုအားသာသူကသခၤ်ာဘာသာရပ္မွာထူးခြၽန္လိမ့္မယ္။ျမန္မာစာတို႔၊သမိုင္းတို႔မွာညံ့မွာေပါ့။စာေမးပြဲက်မွာေပါ့။တကယ္ေတာ့အဲဒါကိုကုသဖို႔ဥပမာတစ္ခုေျပာမယ္ေနာ္။ေဆးရံုတစ္ရံုမွာလူနာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ဆရာဝန္ဝင္လာေတာ့လူနာတိုင္းကိုေဆးတစ္မ်ိဳးတည္းသာေကြၽးသလား။မေကြၽးဘူး။ဒီလူနာကဘာေရာဂါ၊ဘာေဆးတိုက္ရမယ္ဆိုတာဆရာဝန္သိတယ္။ငါတို႔ဆရာ၊ဆရာမေတြလည္းဒီလိုပဲဟ။ကေလးေတြကိုျပဌန္းစာအုပ္ပါအတိုင္းသင္ခ်င္မွသင္လို႔ရလိမ့္မယ္။ကေလးတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အားသာခ်က္၊အားနည္းခ်က္ကိုလိုက္ၿပီးဆရာဆရာမေတြကပံုစံေျပာင္းသင္ခ်င္သင္ေပးရလိမ့္မယ္.."
          ခင္ခင္ကစိတ္႐ွည္လက္႐ွည္႐ွင္းျပသည္။သို႔ေသာ္ ခင္ေမာင္ကသူမ၏အေတြးမ်ားကိုလိုက္မမီ။သူမလိုလည္းမေတြးတတ္။
           ရာသီေတြတစ္လီႏွစ္လီေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ေပ်ာက္ျဖဴ ပညာေရးေကာလိပ္ႀကီးလည္းခင္ေမာင္တို႔ဆရာဆရာမေလာင္းလ်ာမ်ားကိုႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေရာက္ခဲ့သည္။
            ကိုယ္စီကိုယ္စီလုပ္ငန္းခြင္ကိုဝင္ခဲ့ရသည္။ထူးျခား သည္မွာခင္ခင္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ေက်ာက္ျဖဴပညာေရးေကာလိပ္မွပညာေရးတကၠသိုလ္သို႔ေပါင္းကူးတက္ခြင့္ရပါလွ်က္မတက္ဘဲလုပ္ငန္းခြင္ကိုဆင္းလာသည္။ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာေျမာက္ဦးၿမိဳ႕နယ္ေက်းရြာတစ္ရြာတြင္မူလတန္းျပဆရာမအျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသည္။ရြာသူရြာသားမ်ားအေပၚ၊ကေလးမ်ားအေပၚသူမ၏သတင္းေကာင္းကားၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုလံုးေမႊးပ်ံ့ေနသည္။က်ရာေက်းရြာမွေျမာက္ဦးသို႔လာသည္လို႔လည္းသိပ္မ႐ွိ။ခင္ေမာင္ကသာသူမကိုမၾကာမၾကာသြားေတြ႕ျဖစ္သည္။အေဝးသင္တက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လည္းသူမမတက္။ဘြဲ႔ဆိုတာသတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုတဲ့ေလ။အပတ္စဥ္တူတျခားသူတို႔ရာထူးေတြတိုးသြားေပမယ့္ခင္ခင္ကေတာ့ပိုေနျမဲက်ားေနျမဲပါပဲ။
        တစ္ေန႔ခင္ခင္တာဝန္က်ရာေက်းရြာတြင္ျဖစ္သည္။ခင္ ေမာင္ႏွင့္ခင္ခင္ေတြ႔ုျဖစ္ၾကသည္။
         "ခင္ခင္..နင့္ကိုနားမလည္ခဲ့တာခုမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ငါတစ္ခုေျပာခ်င္တယ္"
        ခင္ေမာင္ကထံုးျဖဴေစတီဆီသို႔လွမ္းၾကည့္ယင္းစကားစ သည္။
            "ေျပာေလ...ေမာင္ေမာင္"
            "ေအးဟာ..ငါတို႔ေတြအသက္ေတြလည္းမငယ္ေတာ့ ဘူး။ငါကေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ေပါ့တန္တန္ေနတတ္ေပမယ့္ဒီစကားေလးကိုေတာ့အေလးအနက္ထားေပးပါဟာ။တကယ္ပါနင့္ကိုငါခ်စ္တယ္။နင့္ကိုလက္ထပ္ပါရေစ"
          ခင္ေမာင္၏စကားသံတို႔ကားတုန္ရီေနသည္။ရင္ထဲမွ လာေသာစကားဆိုတာၾကားရသူတိုင္းသိႏိုင္လိမ့္မည္။ခင္ခင္ကေတာ့ပကတိတည္ၿငိမ္လ်ွက္။
             "ေမာင္ေမာင္..နင္တစ္ေန႔ဒီလိုေျပာလာလိမ့္မယ္ဆို တာငါသိေနတယ္။ဒါေပမယ့္ငါ့စကားကိုဆံုးေအာင္နားေထာင္ေပးပါဟာ"
          ခင္ခင္၏မ်က္ႏွာကားတစ္ခုခုကိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထား သည့္မ်က္ႏွာမ်ိဳး။မ်က္ဝန္းအိမ္မွာေတာ့မိုးစက္ေလးေတြရဲ႕အရိပ္အေငြ႕ေတြကိုျမင္ေနရရဲ႕။
              "ေမာင္ေမာင္..နင္နဲ႔ငါဟာဟိုး..ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းကအတူႀကီးလာခဲ့ၾကတယ္။ခုထိနင္နဲ႔ငါေတြ႕တုန္း။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေဆြးေႏြးတုန္း။ဒါေပမယ့္နင္ငါ့ကိုနားမလည္ႏိုင္ေသးဘူး။ေမာင္ေမာင္..နင္ၾကည့္။ ငါတို႔ရခိုင္ျပည္နယ္ဟာဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆင္းရဲသလဲ။ျမန္မာျပည္ရဲ႕အဆင္းရဲဆံုးလို႔ေတာင္ငါေျပာခ်က္တယ္။ဘာလို႔ငါတို႔ရခိုင္ေတြဆင္းရဲေနရသလဲ။စဥ္းစားၾကည့္စမ္းေမာင္ေမာင္။အဲဒါပညာမတတ္လို႔။ပညာအေမွာင္ေတြဖံုးေနလို႔ဟ။ငါငယ္ငယ္ထဲကနယ္မွာစာျပတဲ့ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ဒါေၾကာင့္ငါဘယ္ေတာ့မွနယ္ကေနၿပီးၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းေတြကိုတက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ၿမိဳ႕မွာကဆရာဆရာမေတြျပည့္စံုလို႔။ဒီမွာကဘာမွမ႐ွိ။ခုဆိုဒီရြာမွာဆယ္တန္းေအာင္၊ဘြဲ႔ရတဲ့ကေလးေတြ႐ွိလာၿပီ။ငါပ်ိဳးတဲ့ပန္းေတြပြင့္လာၾကၿပီဟ။ပန္းေလးေတြဒီမွာလိႈင္လႈိင္ပြင့္ၿပီဆိုရင္ပန္းေတြစိုက္ဖို႔ေနာက္တစ္ေနရာကိုငါ႐ွာမယ္။ငါေနာက္ထပ္ပ်ိဳးခင္းေတြပ်ိဳးမယ္။ေနာက္ထပ္ပန္းခင္းေတြလိႈင္လိႈင္ပြင့္ေစရမယ္ဟာ။ငါလြတ္လြတ္လပ္လပ္ပန္းေလးေတြပ်ိဳးပါရေစေနာ္..ေမာင္ေမာင္။နင္လည္းငါ့ဘဝထဲမွာအျမဲ႐ွိ ေနမွာပါ... "
         ခင္ခင္၏စကားလံုးမ်ားကခင္ေမာင့္ရင္ကိုထိ႐ွလွသည္။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကိုအရည္ညႇစ္ထုတ္ခံရသလိုမြမ္းက်ပ္သြားသည္။
             "ခင္ခင္...ငါ့ကိုအိမ္ကအိမ္ေထာင္ခ်ေပးၾကေတာ့ မယ္။နင့္ကိုေျပာပါရေစအံုးဆိုလို႔အေဖအေမကခြင့္ေပးလိုက္တာ။ငါသူ႔ကိုမခ်စ္ဘူးဟာ။အိမ္ေထာင္႐ွင္မတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့လက္ခံႏိုင္တယ္။ငါတစ္ခုၾကားဖူးတယ္ဟ။အခ်စ္မပါတဲ့အိမ္ေထာင္ေရးဟာမတည္ျမဲဘူးတဲ့။ငါေၾကာက္မိတယ္ဟာ။ငါသူ႔ကိုတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္စိတ္ကုန္သြားမွာလား.."
          ခင္ေမာင့္မ်က္လံုးမ်ားကမၿငိမ္မသက္။ရင္တစ္ခုလံုးဆို႔ တက္လာေသာမ်က္ရည္တို႔ပင္ထိမ္းမရႏိုင္။
            "သူကဘယ္သူလဲေမာင္ေမာင္"
            "နင္သိပါတယ္...သူ႔နာမည္က..လင္းႏြယ္တဲ့.."
            "ေအာ္...."
        ခင္ေမာင္ထြက္လာခဲ့သည္။ရင္ထဲမွာပူေလာင္ေနတာ နင္သိပါေလစ..ခင္ခင္။နင့္ကိုငါဟိုး...ငယ္ငယ္ေလးထဲကခ်စ္ေနခဲ့သူရယ္ပါ။နင္ကသူတစ္ပါးထက္ထူးျခားသလိုငါ့ႏွလံုးသားမွာလည္းထူးျခားစြာေနရာယူထားသူပါ။နင့္ရဲ႕စိတ္ကူး၊အေတြး၊ရပ္တည္ခ်က္ေတြကိုငါခုထိနားလည္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနဆဲပါ။ဒါေပမယ့္...ဒါေပမယ့္ေလ...ငါ့ႏွလံုးသားကိုေတာ့ငါနားလည္တယ္။တကယ္နင့္ကိုခ်စ္ေနခဲ့သူရယ္ပါဟာ....။
           ............×...........×...........×...........
             "အကို..အကို...ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲဟင္"
        လင္းႏြယ္၏ေခၚသံေၾကာင့္ခင္ေမာင္၏အေတြးမ်ားရပ္ တန္႔သြားသည္။ပစၥဳပၸန္သို႔ေျခခ်မိေတာ့သည္။
              "ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး"
              "ဒီဆင္းထုေတာ္ကိုဘုရားေက်ာင္းမွာထားလိုက္မယ္ေနာ္"
             "အင္...အင္"
     အျဖဴေရာင္ကဒ္ထူစကၠဴဗူးထဲကဗုဒၶဆင္းထုေတာ္တစ္ဆူ။ျဖဴစင္ေသာေမတၱတရားမ်ားျဖင့္ကိုးကြယ္ရာဘုရားတစ္ဆူလက္ဖြဲ႔လိုက္တာခင္ခင္ပဲျဖစ္မည္။အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ဘုရားတည္၊ေဆးမွင္ရည္စုတ္ထိုးဤသံုးမ်ိဳးေနာင္ျပင္ရန္ခက္သည့္မ်ိဳးတဲ့။ခင္ေမာင္ကအိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္သည္။ခင္ခင္ကခင္ေမာင့္အတြက္ဘုရားတည္ေပးသည္။ဘယ္ေတာ့မွျပန္ျပင္ရန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
       ခင္ေမာင္ႏွင့္အတူလင္းႏြယ္ပါဘုရားေ႐ွ႕တြင္ထိုင္လိုက္ ၾကသည္။ၿပီးေတာ့လက္အုပ္ခ်ီ၍ဦးသံုးႀကိမ္ခ်လိုက္သည္။သူတစ္ပါးထက္ထူးျခားတတ္ေသာ၊သူတစ္ပါးထက္အနစ္နာခံတတ္ေသာ၊သူတစ္ပါးထက္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္႐ွိေသာသူေတာ္ေကာင္းမႀကီးခင္ခင္တစ္ေယာက္က်မ္းမာခ်မ္းသာပါေစလို႔ခင္ေမာင့္ရင္ထဲကအႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။
                             အဘာသား