ရီစီးေၾကာင္း (ဝတၳဳတို)

        " အကိုး...ေမာင္ႀကီး..ကေကာင္းကင္းစြန္းခူးကာ.."
        " ေအး..ေဝ..အိမ္ေနာက္ဖဲ စ်ီးဆိုင္တည္ဆိုမနင္း။ မင္းကဇာလားေလ..."
         "ေဒဖက္ကိုတစ္ေခါက္ရာအကိုး.."
    လမ္းကေအာ္ပနာေျပာလားေရ က်ားေခ်ကိုျပန္ေျပာယင္း က်ေနာ္ဆက္ၿပီးေက ကင္းစြန္းခူးလိုက္ေတ။ ေဒကင္းစြန္းနဲ႔ ေဒနိတစ္ရက္စားရဖို႔ဗ်ယ္။ေဒပိုင္ မိုးေႏွာင္းပိုင္းအခ်ိန္ ေဒရြာမွာက ဟင္းတိ႐ွားေရ။ဝယ္စားေက ခ်ိဳင္ေပါင္တစ္စည္း ေတာင္ ၅၀/၁၀၀ လတ္။ ဆန္နဲ႔ဆိုေက တစ္ဗူး တစ္ဗူးအလပ္ လားေရ။အိမ္နားမွာစိုက္ထားမွတန္ကာက်စြာ။က်ေနာ္႐ို႔အိမ္နား မွာကျခံနည္းနည္းက်ယ္လို႔ ကင္းစြန္းခင္းေခ်တစ္ခင္း။ ခ်ိဳင္ေပါင္အပင္ ၂၀ ေလာက္စိုက္ထားျဖစ္ေတ။ဘူးပင္တစ္ပင္ ေတာ့ခါအၫြန္႔တက္တရာသိမ့္။ေဒပိုင္မစိုက္ထားလို႔ေလ့မရ။ မိုးတစ္မိုးလုပ္ခီမွစပါး ၁၀၀ ရစြာ။ယင္းခ်င့္ကိုတစ္အိမ္သားလံုး ထိုင္စားရဖို႔အေရးကမလြယ္။ေယေကေတာင္ ဟင္းတိ၊ငါးတိ ကိုကိုယ့္ေစာ္႐ွာစားသိမ့္ယင့္။ ဟူး...လူ႔ဘဝကမလြယ္..။
        က်ေနာ့္လက္မွာကင္းစြန္းသင့္ေအာင္ျဖစ္နီယာ။အရာ လက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ဆိုေကေတာ္ဗ်ယ္။ကင္းစြန္းခင္းကေလ့ ေျမဆီမၾကဲလို႔႐ွိဖို႔ေကာင္းမလွခ်င္။နည္းနည္း႐ွာလို႔ခူးရဖို႔ဗ်ယ္။
              " ဟီး....ဟီး....အီး..ဟမ္း..ဟမ္း..."
              "အမ္း....အမ္း...ဟီး...ဟီး...ဟမ္း...."
        အေခ်တစ္ေယာက္ငိုသံက အဆက္မျပတ္ထြက္ပါလတ္ ေတ။ယာ...အိမ္ကငိုေစာ္လာခ်င့္။ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ ေတ။မဟုတ္။ေအာ္..ဟိုဖက္အိမ္က ဝိုင္းဝိုင္းငိုေစာ္။ ဝိုင္းဝိုင္း ဆိုေစာ္ေကာင္မေခ်က ကေကာင္းဆိုးေရ။သူလိုခ်င္ေရပစၥည္း တစ္ခုဆိုေက မရ ရေအာင္ငိုလီဖို႔ေစာ္ယာ။ျဖားတက်ငိုေရဆို ေစာ္မိ်ဳး။ဇာပိုင္ေလ့မသိ။ကုလားပစီ၊ႏြားပစီဆိုပိုင္။အမိေသ ျဖဴေခ်ကေလ့သမီးကိုမႏိုင္။အသက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ရာ႐ွိသိမ့္ေရ။ အဂုကပင္သမီးကိုမဆံုးမဘဲသမီးအလိုဂ်ီးယာလိုက္ပီးေရ။ ကိုယ့္မွာဖဲသာေလ့႐ွိေစာ္မဟုတ္။ ဝိုင္းဝိုင္းကတစ္ရက္မွာ ဇာမ်ွခ်ိန္ ပိုင္စရာစားမသိယာ။ဝယ္ဖို႔ဆိုေကေလ့အဂုဝယ္ဖို႔။ မရေကရေရအထိငိုလီဖို႔ေစာ္ယာ။ထား..ထား..ေဒပိုင္သားသမီး မ်ိဳးက။
               " ဟမ္း..အမ္း...ဟီး...ဟီး..."
               "အီး....အမ္း...ဟမ္း........."
        ဟူး.....။က်ေနာ္သက္ျပင္းခ်မိေရ။ဇာခါတန္႔လီဖို႔လဲ။နား ညည္းေရ။အမိေသျဖဴေခ်ေလ့တစ္ခုေလ့မေျပာကာ။နီပင္နီႏိုင္ ေထာ။ငါ့သမီးဆိုေကလာ။တစ္ပတ္ေလ်ာ့သတ္ပလိုက္ဖို႔။ေဒ ေလာက္ထိရာတစ္ခုဆိုးရဖို႔ဆိုေက။ထြီး...အႏၱရာယ္က်ဖို႔ ေကာင္းလားဗ်ယ္။ေတာ္ဗ်ယ္၊ေတာ္ဗ်ယ္။ကင္းစြန္းေလ့ေဒ ေလာက္ဆိုေကရဗ်ယ္။အိမ္ထဲမွာအအီးဆေဆးထိုင္နီခီရဖို႔။ မဟုတ္ေက ေဒအသံတိကိုၾကားနီရဖို႔သိမ့္။
        က်ေနာ္ ကင္းစြန္းခင္းကအသာအသာအိမ္ဖက္ကိုလာ လတ္ေတ။
             " ဟီး...ဟီး..ဟမ္း..အမ္း..."
        ေယာ္..အရာအေခ်ငိုသံကာ။ဝိုင္းဝိုင္းလား။မဟုတ္။က် ေနာ့္သား ေမာင္လပုငိုနီေစာ္မနင္း။ဇာျဖစ္ေလခ်င့္။က်ေနာ္စိုး ရိမ္စိတ္တိျဖစ္လာေရ။သားဆိုေစာ္ က်ေနာ့္ဘဝ။က်ေနာ့္ ကိုယ္ပြား။ အိမ္ထဲကိုအယင္အယင္ျခီလွမ္းယင္း...
             "အမိေသ...ဇာျဖစ္ေလ..ဇာျဖစ္လို႔ငိုေစာ္ေလ.."
             "မုန္႔စားဖို႔လတ္အဖေသ။ထမင္းစားၿပီးခါ စားဆိုလို႔ မရ။အဂုစားဖို႔လတ္။မပီးဆိုလို႔ငိုနီေစာ္.."
          က်ေနာ့္အိမ္႐ွင္မက က်ေနာ့္လက္ထဲကကင္းစြန္းပင္ တိကိုလွမ္းယူယင္းေျပာလိုက္ေတ။
              "လာ..သားသား..လာ..ဘာဘာနဲ႔ဆိုင္ကိုလား ကတ္ေမ..."
         က်ေနာ္ကသားကိုေကာက္ရြက္ဗ်ယ္ေခ်ာ့ေျပာလိုက္ ေတ။အမိေသကက်ေနာ္ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္နီယင့္။အၿပီး ေကအားမလိုအားမရလီသံနဲ႔..
              "ေအး..အဖေသ..အလိုလိုက္..အလိုလိုက္.."
              "အူး...ဇာျဖစ္ေလေဟ။ လာ..သား...လာ။ ဘာဘာနဲ႔ ဆိုင္ကိုလားကတ္ေမ..."
          က်ေနာ့္အိမ္႐ွင္မကိုျပံဳးျပယင္းသားကိုပက္ခုန္းမွာတင္ ဗ်ယ္ဒဂၤါးတစ္ရာခါးမွာလိပ္လို႔မုန္႔ဆိုင္ဖက္ကိုထြက္ပါလတ္ေတ။ က်ေနာ့္သားေခ်စားခ်င္ေစာ္စားပတ္စီ။က်ေနာ္ငတ္ေကေလ့ ငတ္။က်ေနာ့္သားဝမ္းတင္းဖို႔လိုေရ။သားေစာ္ က်ေနာ့္ဘဝ။ က်ေနာ့္အသက္။က်ေနာ့္အနာဂတ္။ဇာအရာတစ္ခုနဲ႔ေလ့မလဲ ႏိုင္။သားျဖစ္ခ်င္ေစာ္တိေရအားလံုးျဖစ္ရဖို႔။
            "သားသား...မုန္႔ဆိုင္ကိုေရာက္ေက စားခ်င္ေစာ္ကို စားနမ္း..."
        က်ေနာ့္ပါးစပ္က သားကိုေျပာရင္း က်ေနာ့္ၿခီလွမ္းတိကရြာ လယ္ကဆိုင္ကိုဦးတည္လိုက္မိပါဗ်ယ္ေယ။        ။
                  
                  (အဘာသား)