သက္ေရာက္မႈ(ဝတၳဳတို)

               ကုလားထိုင္တစ္လံုးကိုၿပီးေအာင္လုပ္ရေစာ္ေလ့ မလြယ္။သစ္တိပိုင္းရစြာတစ္မ်ိဳး၊ ရေပၚတိုက္ရေစာ္တစ္ဖံုနဲ႔ တစ္ရက္လံုးလုပ္ရဖို႔ယာခ်င့္။ တစ္ရက္ေလာက္လုပ္မွ ကုလား ထိုင္တစ္လံုးၿပီးဖို႔။ လက္သမားေလာကမွာေျပာကတ္ပိုင္ ေဆာက္တိုခါးကုန္း၊မယားမုန္းဆိုစြာ အမွန္တကယ္ရာ။ သစ္တိ ကစ်ီးႀကီး၊ သံမႈိတိကခက္၊ လုပ္ရေစာ္ကပင္ပန္းရေရၾကားထဲ ကုလားထိုင္တစ္လံုးေရာင္းခီမွ ၄ေထာင္ ၅ေထာင္။ တစ္မိသား စုတစ္ရက္စာ စားဖို႔အႏိုင္နိင္။ သူမ်ားလက္သမားတိပိုင္ အိမ္ ေဆာက္၊တိုက္ေဆာက္ဖို႔ေလ့မတတ္။ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ အိမ္ပရိေဘာဂ လုပ္ရေစာ္က လက္သမားမဟုတ္၊ ေမ်ာက္မ ဟုတ္ဆိုေကရယင့္။ ဟူး......ဘဝကပီးလာေရအတိုင္း ႐ွင္ သန္ရဖို႔ဗ်ယ္ေယ။
                "အဖေသ.....အဖေသ....ဇာစိုင္းစားနီေလ.."
                "အင္း.....မစိုင္းစား"
                 "အဖေသကို ဝမ္းသာစရာတစ္ခုေျပာကဖို႔သိမ့္"
            ကြၽန္ေတာ့္အိမ္႐ွင္မက ဝမ္းသာေရမ်က္ႏွာနဲ႔ ေျပာ လာေရ။ မ်က္လံုးတိကေတာက္ပလို႔။ မိႈရေရမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔။ ျပံဳး သိျပံဳးသြင္။
                "ဇာလဲ..ေဟ"
                 "ေအမာ...စ်ီးက ဖဲသာအိတ္တစ္အိတ္ ေကာက္ ရခေရ။ ဖဲသာေလ့ ၇ေထာင္(၇၀၀၀)ေတာင္ပါေရ အဖေသ"
                  "ေယာ္....ပိုင္႐ွင္ကိုမ႐ွာခလားယေက"
            ကြၽန္ေတာ္က သိခ်င္ေရစိတ္နဲ႔ ျပန္မိန္းၾကည့္မိေရ။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္႐ွင္မက...
                   "ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ေတာ့ခါၾကည့္ခယင့္။ တစ္ ေယာက္ေလ့႐ွာနီေစာ္ကို မတိြကာ။ယေကယူခယာမနင္း။ တစ္ရက္အတြက္ပိုင္ေရမနင္းေယ..."
                    "ဟူး....နင္ကေလ့ေဟ....လူမ်ားဖဲသာနဲ႔။ ထားလိုက္ဟုန္႔သိမ့္။ ပိုင္႐ွင္ေပၚလာေက ပီးလိုက္လို႔ရေအာင္"
                    "အဖေသကေလ့ ႐ူးေရဟန္။ စ်ီးကရခေစာ္ အိမ္မွာထားလို႔ရဖို႔သိမ့္လား။ သံုးပစ္လိုက္ဖို႔ယာ။ ေဒမာဆိုင္ မွာေခါင္းမေလ်ွာ္ရေစာ္ရစြာေတာင္ၾကာယာ။ ထမင္းစားၿပီးေက ေခါင္းေလ်ွာ္ဖို႔လားဖို႔။ အဖေသအိမ္ေစာင့္က်န္လိုက္.."
               ကြၽန္ေတာ့္အိမ္႐ွင္မက မာန္ပါေရလိုလို၊ အားမလို အားမရလိုလိုနဲ႔ သူ႔စိတ္ကူးတိကိုေျပာၿပီးေက ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ လုပ္နီေစာ္နားက ထလားခေရ။
                 ေအာ္...လူဆိုစြာေလ့ အလကားရေက ဇာျဖစ္ ျဖစ္လိုခ်င္စြာမ်ိဳးလား။ ဟုတ္ဖို႔ေတာ့ခါမထင္။ ယေကေလ့ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳး၊ကိုယ့္အတြက္ သာဖို႔ကိစၥဆိုေက လိုခ်င္ကတ္ေရမ်ိဳး။ ကိုယ့္ဘက္က႐ွံုးဖို႔၊ နာဖို႔ဆိုေက မ်က္ႏွာ မလွည့္ခ်င္ကတ္။ ေအဟင့္သည္ပင္ လူ႔သဘာဝ၊ လူ႔စိတ္၏ပံု ေသနည္းရာဟိဖို႔။ ေအာ္....လူ.....လူ.....။
.....................................................................
(၂)
       
            ရမ္းေပါက္လီေပါက္လာဗ်ယ္။ အဂုမွ အအီးစေကရ ေရ။ေဒပိုင္ကဆုန္လမွာက ကေကာင္းအပူဒဏ္ကိုခံရေရ။ ညနီ ေစာင္းရမ္းေပါက္လီတိုက္မွ အအီးတဖဲ့ေခ်ရကတ္ေစာ္။ ကြၽန္ ေတာ္ေလ့ ေဒပိုင္တန္းခူး၊ ကဆုန္လတိမွာဆိုေက နိခင္းဖက္ ေကာင္းအလုပ္မလုပ္ျဖစ္။ ေခြၽးတိက မတရားထြက္ေတ။ယင္း အတြက္နဲ႔ ညနီေစာင္းရမ္းေပါက္လီ လာမွရာ အလုပ္ကိုစလုပ္ ျဖစ္ေတ။ မိုးထဖက္ေခ်ာထားေရသစ္တို၊သစ္စတိကို လိုအပ္ ေတပိုင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရဖို႔သိမ့္။
             လက္သမားဆိုေစာ္ေလ့ တူသံၾကားမွထမင္းဝေရ ဆိုမနင္း။ ထိုင္နီလို႔ကေတာ့ခါ ပါးစ စြတ္ဖို႔မဟုတ္။ လက္လႈပ္ မွ ပါးစ စြတ္ဖို႔။ ကြၽန္ေတာ္ေရ သစ္တိကို လိုအပ္ေတပိုင္ရ ေအာင္ လႊတစ္စင္းနဲ႔ လုပ္နီမိေရ။
                  "ေအာ....အဖေသ၊ အဖေသ...."
               ကြၽန္ေတာ့္အိမ္႐ွင္မ ေခၚသံတိက အလန္႔တၾကား ။ဇာမေသေလခ်င့္....
                     "ဇာလဲ...ေဟ"
                     "တစ္ေခါက္ပါလတ္ခ်က္...အယင္"
                ကြၽန္ေတာ္ လုပ္လက္စလႊကိုအသာခ်ပနာ အိမ္႐ွင္ မ႐ွိရာအိမ္ထက္ကိုတက္ပါလတ္ေတ။ အိမ္ထက္မွာေတာ့ခါ ႐ႈပ္ပြနီယင့္....။
                      "ဇာျဖစ္ေလ..ေဟး..အားလံုးၾကင္းနီကာ" ကြၽန္ေတာ္အံ့ၾသစိတ္နဲ႔မိန္းမိေရ။
                    "ဇာမွာေလ အဖေသ...နားေဒါင္းတစ္ဖက္ ေပ်ာက္လားခယာ။အဖေသမျမင္မိလား..."
                 ကြၽန္ေတာ့္အိမ္႐ွင္မ မ်က္ႏွာတိက ရြာခ်ဖို႔ပ်င္နီ ေရ မိုးရိပ္ခဲတိပိုင္။ မ်က္လံုးတိက ေဆာက္တည္ရာမရ။
                     "မျမင္လိုက္ကာ...အမိေသမွာ ဝတ္ထားေရ မနင္း"
                     "ေအ...ဝတ္ထားေရ။မိုးထကသိမ့္႐ွိေရ။ ဝက္အူေခ်ာင္နီလို႔ေတာင္ မၾကာမၾကာစမ္းနီေစာ္ခ်င့္"
                    "အမိေသမွာ ဇာမာက်က်န္ခကမသိ"
                    "ေအ..႐ွာပီးပလင္တစ္ခ်က္။ရပ္ၾကည့္နီကာ"
            ေဒါသသံတိပါလာဗ်ယ္။ကြၽန္ေတာ့္ဖက္ကို အပူပတ္ ပါလတ္ဖို႔ခ်င့္။ ႐ွာၾကည့္ရဖို႔ခ်က္။ ကြၽန္ေတာ္  ဟိုနားတစ္ခ်က္၊ ေဒနားတစ္ခ်က္ ႐ွာၾကည့္မိေရ။ မရ။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္႐ွင္မ ေတာ့ခါ အိပ္ယာတိ၊ေဂါင္းအုံးတိ၊ ျခင္ေထာင္တိပါမက်န္ ႐ွာလီ ယင့္။
            ေအာ္...ကြၽန္ေတာ့္အိမ္႐ွင္မေလ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ဖို႔၊ ႏွေျမာဖို႔နမ္းရာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ရေရေလာက္ကပင္ တစ္ခုေလ့ ဝယ္ထည့္ပီးႏိုင္ေစာ္ကမဟုတ္။ သူ႔အမိ အဖ႐ို႔ဘက္ကပီးလို႔ ဝတ္နီရေစာ္။ သူ႔ခမ်ာေလ့ သနားဖို႔ေကာင္းေရ။
           ယာ...ငိုနီယာ။ ဟူး.....မမဆိုစြာေလ့ ေတ့က်ေက ငိုဖို႔တတ္လာမသိယာ။ ကြၽန္ေတာ္ အသာေခ် အိမ္႐ွင္မနားကို တိုးလိုက္ေတ။
                "မငိုေက့ေဟ...ေပ်ာက္ဖို႔ကံပါလို႔ ေပ်ာက္စြာလို႔ မွတ္လိုက္ဖိ။ အမိေသေလ့ ဟိုလား၊ေဒလား၊ လားပစ္ခီယာ။ ဇာမွာက်က်န္ခကမသိ။ စ်ီးမွာက်က်န္ခလာ။ မဟုတ္ေက ေခါင္းေလ်ွာ္ေရဆိုင္မွာယက္ က်က်န္ခေရဟန္။ ထားဖိ ထားဖိ။ ငါ ေနာက္တစ္ခု ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္.."
            ကြၽန္ေတာ္က စိတ္သက္သာရာ ရလိုရျငား ေျပာလိုက္ေတ။ အိမ္႐ွင္မက ကြၽန္ေတာ့္ဖက္ကိုလွည့္လာၿပီး ေက မ်က္ေစာင္းတဝင္းဝင္းနဲ႔...
                 "ရဖို႔ေယ...အဖေသပိုင္လုပ္နီလို႔။ ေမေမ႐ို႔ ဘာဘာ႐ို႔ဘက္က ပီးထားလို႔ဝတ္ရေစာ္ကိုတစ္ခါ။ အမွတ္တရ ေလ့ျဖစ္ေတခ်င့္။ အဘာေလ...မေျပာခ်င္ယာ..ဟီး...အီး.."
            စကားေျပာယင္း ငိုသံတိကပါလာေရ
                 "ငိုမနီေက့ေလ့ေဟ..အေခ်လာ"
             ကြၽန္ေတာ့္နည္းနည္း စိတ္ဆတ္ပါလတ္ေတ။ ဟူး..သူ႐ို႔ဗ်ယ္ခံစား။ဇာပိုင္ေစာ္တိလဲ။ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အိမ္႐ွင္ မကို စေကအလိုမက်ခ်င္။
                 "အိုး...အ႐ွင္မ....အ႐ွင္မ..အကြၽန္႔နေဒါင္းကို ေကာက္ရလို႔ ျပန္မပီးပါက ဖီးႀကီးသင့္ပါလီ၊ မိုးႀကိဳးပစ္ပါလီ၊ ေျမႀကီ.."
                   "ေဟး...ေဟး..တန္႔ဖိကား..."
             သူ႔စကားမဆံုးခင္ ကြၽန္ေတာ့္အသံက ဟိန္းလို႔ ထြက္ပါလားေရ။ ဇာဟင့္တိလဲ။စိတ္ထဲမွာေလ့ ကသိက ေအာက္ျဖစ္လားမိေရ။
                  "ဇာပိုင္လဲေဟ...မိုးထကဖဲသာအိတ္ေကာက္ ရလို႔ ငါကျပန္ပီးဖို႔ေျပာခါ မရဗ်ယ္ဆို။အဂုေလ့အမိေသေစာ္ မရဗ်ယ္။ အမိေသမွာေပ်ာက္ေစာ္ ဇာမွာမွန္းမသိ။ အိမ္မွာ႐ွာ လို႔ရဖို႔လား။ မိုးထက ဖဲသာေပ်ာက္ေတလူေလ့ အမိေသပိုင္ က်ိန္လီဖို႔ေယ။ ယင္းအတြက္နဲ႔ အမိေသ က်ိန္စာက်ေစာ္ခ်င့္"
             ကြၽန္ေတာ့္စကားတိက ဇာကိုေရာက္လားလဲ ကြၽန္ ေတာ္မသိ။ ကြၽန္ေတာ္ကႏွစ္သိမ့္ဖို႔၊ စိတ္ေျပေအာင္ေျပာဖို႔ ေလ့မတတ္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ေစာ္ကို ေကာက္ေျပာလိုက္ ေစာ္ရာ။
             ေယေကေလ့ အမိေသ အသံ...တိတ္လားခေရ။
            သူ႔မ်က္လံုးတိက ရီေဝေဝနဲ႔ တစ္ခုခုကိုအေလးအ နက္စိုင္းစားနီသေယာင္ေယာင္။ ဇာလဲလို႔ကြၽန္ေတာ္ မေျပာ တတ္ပါ။ ေအာ္....သူ႔နားေဒါင္းကို ႏွေျမာနီေစာ္လာ။ ကြၽန္ ေတာ္ေျပာလိုက္လို႔ မာန္ပါလားခေစာ္လာ...။ ဇာခ်င့္လဲဆိုေစာ္ ကြၽန္ေတာ္ မသိလိုက္ပါဗ်ယ္။ ေအာ္...လူ....လူ....။
                           (အဘာသား)