ပီတိစားၿပီးအမွန္အားျဖစ္ပါေစ

        "တစ္ျပားမ႐ွိ
          တပည့္မ႐ွား
          ပီတိကိုစား
          အားျဖစ္၏" တဲ့။မွန္ပါတယ္။ေက်ာင္းဆရ၊ဆရာမေတြ ဟာတစ္ျပားမွမ႐ွိပါဘူး။ပီတိကိုစားေနလို႔အားျဖစ္ေနပါၿပီ။တပည့္ေတာ့မ႐ွားဘူးေပါ့။
         ဘယ္သူစခဲ့တဲ့စကားမွန္းမသိပါဘူး။ေက်ာင္းဆရာဘဝ ကိုထင္ဟပ္ေစတဲ့စာပိုဒ္ေလးပါပဲ။ေက်ာင္းဆရာဘဝဆိုတာဒီကဗ်ာပိုဒ္ေလးနဲ႔ထပ္တူ႐ွိေနမွေက်ာင္းဆရာဘဝပီျပင္လားမွမသိတာ။ဘယ္အခ်ိန္မွာေပၚေပါက္ခဲ့မွန္းမသိတဲ့ကဗ်ာေလးဟာယေန႔ေခတ္ထိတိုင္မွန္ေနတာကေတာ့အ့ံဩစရာပါပဲ။
        ဒိေန႔ေခတ္ဟာဒီမိုကေရစီေခတ္ပါ။ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွမ႐ွိပါဘူး။ပညာေရးဝန္ထမ္းေတြလည္းဒိလိုပါပဲ။ဘယ္ဌာနဘယ္လို႐ွိပါေစပညာအလင္းျပပဂၢိဳလ္ဆရာ၊ဆရာမပညာေရးဝန္ထမ္းေတြဟာကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္ရပါမယ္။လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြ၊ဥပေဒကိုခြထိုင္မႈေတြကင္း႐ွင္းရမယ္ေပါ့။ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္ေရးဟာမိမိကိုယ္တိုင္လိုက္နာရံုသာမကမိမိရဲ႕တပည့္ေတြကိုပါဒီလိုစိတ္ဓာတ္ေတြ႐ွိေအာင္သင္ၾကားရပါမယ္။၂၀၁၁ခု၊စက္တင္ဘာလပညာတန္ေဆာင္မွာျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ဇူလိုင္လ၂၈.၂၉ရက္ေန႔ရခိုင္ျပည္နယ္၊ေတာင္ကုတ္၊အမ္း၊မင္းျပားႏွင့္ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕မ်ားသို႔သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္မွာေျပာၾကားခဲ့တဲ့အမွာစကားကိုေကာက္ႏွတ္ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
           "ပညာေရးဂဏၭျမင့္မားမွသာတိုင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ဆရာ၊ဆရာမမ်ားအေနျဖင့္မိမိတို႔တပည့္မ်ားကိုအမွန္တကယ္တတ္ကြၽမ္းေအာင္သင္ၾကားေပးရန္လိုေၾကာင္း၊တပည့္မ်ားကိုပညာတတ္ရံုသာမကကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္သူမ်ား၊စည္းကမ္းေကာင္းမြန္သူမ်ား၊ဥပေဒကိုေလးစားလိုက္နာသူမ်ားျဖစ္ေအာင္သင္ၾကားေပးရန္လိုေၾကာင္း၊ထို႔အတူမိမိတုင္းျပည္ကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီးျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္စြဲျမဲထက္သန္သူမ်ားျဖစ္ေအာင္ငယ္စဥ္ကတည္းကေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ေပးသြားရန္လိုေၾကာင္း"စသည္ျဖင့္ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
           သမၼတႀကီးေျပာခဲ့တာအလြန္မွန္ပါတယ္။ပညာေရး ဂဏၭျမင့္မားမွသာတိုင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါမယ္။ပညာျမင့္မွလူမ်ိဳးတင့္ပါတယ္။အမွန္ကပညာေရးဂဏၭဆိုတာအလြန္က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ဆရာ၊ဆရာမေတြသာမကပညာေရးဌာနတစ္ခုလံုးမွာ႐ွိေနတဲ့ဝန္ထမ္းေတြပါ ပါလာပါၿပီ။ သင္ၾကားေရးပိုင္းသာမကေတာ့ပါဘူး။အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႉးေတြ၊စစ္ေဆးတဲ့လက္ေထာက္ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႉးေတြပါပါဝင္လာပါၿပီ။ေနာက္ၿပီးခ႐ိုင္၊ျပည္နယ္စသည္ျဖင့္အဆင့္ဆင့္တစ္ႏိုင္ငံလံုးပါလာပါၿပီ။သူတို႔အပါအဝင္ပညာေရးဌာနမွပညာေရးႏုဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြအားလံုးပါဝင္ႀကိဳးစားပါမွပညာေရးမဏၭိဳင္ႀကီးခိုင္ျမဲပါမယ္။တိုးတက္ပါမယ္။
           ပညာေရးမဏၭိဳင္ႀကီးခိုင္ျမဲဖို႔ပညာေရးဝန္ထမ္းေတြ ႀကိဳးစားၾကရပါမယ္။ပညာေရးဝန္ထမ္းဆိုတာပညာေရးတာဝန္ကိုအမွန္တကယ္ထမ္းေဆာင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြပါ။အမွန္တကယ္လိုအပ္တဲ့ပညာေရးဂဏၭကိုဝင္ေရာက္ျဖည့္စြက္တဲ့သူေတြပါ။ပညာေရးဌာနမွပညာေရးဝန္ထမ္းေတြဟာပညာေရးဝန္စီးေတြမျဖစ္သင့္ပါဘူး။ပညာေရးေလာကမွာအသာခိုစီးတဲ့သူေတြမျဖစ္ရပါဘူး။
          ယေန႔ပညာေရးဂဏၭနိမ့္က်ေမတာဟာပညာေရးဌာန မွာအသာခိုစီးေနတဲ့ပညာေရးဝန္စီးေတြမ်ားေနလို႔ပါပဲ။ပညာေရးဝန္စီးလို႔ဆိုရာမွာသင္ၾကားေရးပိုင္းကိုတာဝန္ယူထားတဲ့ဆရာ၊ဆရာမေတြသာမက၊ပညာေရးရံုးမ်ားမွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေမတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြပါအက်ံဳးဝင္ပါတယ္။သင္ၾကားေရးပိုင္းကေက်းရြာေက်းလက္ေတြမွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ဆရာ၊ဆရာမေတြဘယ္ေလာက္ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ႀကိဳးစားပါေစရံုးဝန္ထမ္းေတြအက်င့္ေဖာက္ျပန္လွ်င္လည္းဒီၿမိဳ႕နယ္၊ဒီျပည္နယ္ဟာပညာေရးဂဏၭတိုးတက္မႈ႐ွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ထို႔အတူပါပဲရံုးဝန္ထမ္းေတြဘယ္ေလာက္ဇြဲသန္သန္နဲ႔အလုပ္ကိုႀကိဳးစားပါေစသင္ၾကားေရးပိုင္းကဆရာ၊ဆရာမေတြအက်င့္ပ်က္ေနလွ်င္လည္းဒီၿမိဳ႕နယ္၊ဒီျပည္နယ္၊ဒီႏိုင္ငံဟာဘယ္ေတာ့မွပညာေရးမဏၭိဳင္ႀကီးခိုင္ျမဲမွာမဟုတ္ပါဘူး။
          ပထမဆံုးအေနနဲ႔ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕တာဝန္သိမႈကို ေျပာပါရေစ။တာဝန္ယူဖို႔အရင္ဦးဆံုးတာဝန္သိဖို႔လိုပါတယ္။ပညာေရးဌာနမွာဆရာ၊ဆရာမတစ္ေယာက္အျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေတာ့မယ္ဆိုပညာေရးဂဏၭမွာတစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကတာဝန္ယူမယ္ဆိုတဲ့တာဝန္သိမႈပါပဲ။ဒီတာဝန္သိမႈမပါဘဲဘယ္သူမွဆရာ၊ဆရာမျဖစ္မလာပါဘူး။တာဝန္သိတဲ့အတြက္တာဝန္ေပးျခင္းခံရတာပါ။လစာမ်ားမ်ားရမွ၊က်ဴ႐ွင္ျပရမွမဟုတ္ပါဘူး။ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္၊မိမိတိုလူမ်ိဴးတစ္မ်ိဳးလံုးရဲ႕လိုအပ္ခ်က္အတြက္တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကတာဝန္ယူမႈပါပဲ။
         "ကိုရင္ငါးမမွ်ားဘူး"လို႔ျမန္မာစကားပံုတစ္ခု႐ွိပါတယ္။ ကိုရင္ဆိုရင္ငါးမမွ်ားပါဘူး။ငါးမ်ွားလို႔ေတြ႔တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာကိုရင္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ဆရာ၊ဆရာမေတြလည္းဒီလိုပါပဲ။တာဝန္သိသိႀကီးနဲ႔တာဝန္ယူမႈလစ္ဟင္းတာဟာဆရာ၊ဆရာမမပီသလို႔ပါပဲ။ဆရာ၊ဆရာမမဟုတ္လို႔ပါပဲ။ပညာေရးမွာအသာခိုစီးတဲ့ဆရာ၊ဆရာမအမည္ခံသက္သက္နဲ႔အေခ်ာင္သမားပါပဲ။
          ေနာက္တစ္ခုကပညာေရးရံုးဝန္ထမ္းေတြပါ။ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမႉးရံုး၊ျပည္နယ္ပညာေရးမႉးရံုးေတြ႐ဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပါပဲ။သူတို႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာဆရာ၊ဆရာမေတြအေပၚအလြန္မွထိေရာက္ပါတယ္။တစ္ခါကဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔စကေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။သူဟာၿမိဳ႕နယ္ထဲကေက်းရြာတစ္ရြာမွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာအႏွစ္၂၀နီးပါး႐ွိပါၿပီတဲ့။ပညာေရးဌာနကိုဝင္ေရာက္ခဲ့တာလည္းအႏွစ္၂၀ေလာက္႐ွိပါၿပီတဲ့။ဒါေပမယ့္လစာကိုတစ္ခါမွအျပည့္မရဖူးပါလို႔ဆိုပါတယ္။ရံုးျဖတ္စရိတ္၊ဘာစရိတ္၊ညာစရိတ္၊လူႀကီးလာစရိတ္စသည္ျဖင့္ဘာမွန္းမသိဘဲတစ္လတစ္လသံုး၊ေလး၊ငါးေထာင္စီအျဖတ္ခံရပါတယ္တဲ့။ဆရာ၊ဆရာမေတြခမ်ာမေလာက္ရတဲ့လစာထဲဟိုကျဖတ္၊ဒီကျဖတ္နဲ႔လကုန္လို႔လစာထုတ္တာမဟုတ္ဘဲရံုးမွာစာရင္း႐ွင္းဖို႔သြားသလိုပါပဲတဲ့။
        စဥ္းစားစရာေတြပါ။ဘာေၾကာင့္ဒီလိုေတြျဖစ္ေနရပါသ လဲ။ရံုးဝန္ထမ္းေတြရဲ႕အက်င့္ပ်က္မႈ၊တစ္နည္းအုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ႕ျခစားမႈတစ္ခုလို႔ပဲဆိုပါရေစ။အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြအက်င့္ပ်က္ေနသမွ်သင္ၾကားေရးပိုင္းကဆရာ၊ဆရာမေတြညည္းညဴရမွာပါပဲ။ဆရာ၊ဆရာမေတြညည္းညဴပါေသာ္......။ပီတိစားၿပီးအမွန္အားမ ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
         တပည္းမ႐ွား
         တစ္ျပားမ႐ွိလို႔အားဓမၼက်ဴ႐ွင္ေတြထပ္ထပ္ေပၚလာဦး မွာပါ။ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕တာဝန္သိမႈေတြထပ္ေလ်ာ့လာပါဦးမည္။တာဝန္သိမႈဆိုတဲ့တာဝန္သိစိတ္အ႐ွိဘဲတာဝန္ယူထားတဲ့သူေတြ႐ွိေနသမ်ွကာလပတ္လံုးဒီႏိုင္ငံ၊ဒီလူမ်ိဳးဟာဘယ္ေတာ့မွတိုးတက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
         သမၼတႀကီးေျပာခဲ့တဲ့တပည့္ေတြကိုပညာတတ္ရံုသာ မကကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္သူေတြျဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုေမြးထုတ္ပါမလဲ။မိမိကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်င့္တရားမ႐ွိမွေတာ့ဘယ္သူ႔ကိုကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေရးေျပာလို႔ရမွာတဲ့လဲ။ပညာေရးဝန္ထမ္းတိုင္းကိုယ္က်င့္တရားကိုလက္ခံက်င့္သံုးရန္အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ဥပေဒကိုခြထိုင္မႈေတြကင္း႐ွင္းဖို႔အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ပညာေရးဝန္ကိုစီးမေနေတာ့ဘဲပညာေရးတာဝန္ကိုအမွန္ထမ္းဖို႔အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။
        ဒီမိုကေရစီေခတ္ႏွင့္အညီကိုယ္က်င့္တရားေကာင္း ေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔တာဝန္သိၿပီးတာဝန္အမွန္ယူတတ္ၿပီဆိုမွသာပညာေရးဂဏၭတစ္လုလံုးပီတိကိုစားၿပီးအမွန္အားျဖစ္ပါေတာ့မည္။      ။
                                         နီဝန္းသစ္
##....တိုးတက္ေရးသတင္းလႊာ