လက္ဖြဲ႔

      ေဆာင္းေဘာက္စ္အသံမ်ားကားတိတ္ဆိတ္သြားေပၿပီ။ သို႔ေသာ္မဂၤလာေဆာင္အတြက္လုပ္ေပးၾကေသာေယာက္က်ား၊မိန္းမတို႔၏အသံမ်ားကဆူညံေနေသးသည္။ပြဲအတြက္ငွါးယူထားခဲ့ေသာစားပြဲ၊ထိုင္ခုန္၊ပန္းကန္မ်ားကိုသိမ္းသူကသိမ္း၊ေရတြက္သူကေရတြက္ကာအလုပ္မ်ားလွ်က္႐ွိၾကသည္။အိမ္ေ႐ွ႕မဂၤလာမဏၭပ္ကားၿဖိဳဖ်က္ၿပီးေနၿပီ။စကားေျပာသံ၊တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေမးသံ၊ေအာ္ဟစ္သတိေပးသံတို႔ကားေဆာင္းေဘာက္စ္တီးေနသည့္အလားဆူညံေနေပစြ။
       မဂၤလာခန္းမတစ္ျဖစ္လည္းအိမ္ဦးခန္းမွာေတာ့သတိုး သားႏွင့္သတိုးသမီးတို႔အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ေရႊမွင္စာလံုးအႀကီးႀကီးျဖင့္အျဖဴေရာင္ပိတ္ခ်ာေပၚတြင္ေရးထားေသာသတိုးသား၊သတိုးသမီးနာမည္ကားထင္ထင္႐ွား႐ွား႐ွိေနဆဲ။ေမာင္ခင္ေမာင္ႏွင့္မလင္းႏြယ္တို႔၏ထိမ္းျမားမဂၤလာဧည့္ခံပြဲ။သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ယေန႔မွစ၍ႏွစ္တစ္ရာတိုင္ေသတပန္သက္တစ္ဆံုးေပါင္းဖက္ၾကမည့္အသစ္စက္စက္မဂၤလာေမာင္ႏွံေပတည္း။မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားမွလက္ဖြဲ႔ထားေသာပစၥည္းမ်ားကားတစ္ပံုတစ္ပင္။အႀကီး၊အလတ္၊အေသးစသည္ျဖင့္အရြယ္မ်ိဳးစံု။အေရာင္လည္းမ်ိဳးစံု။သတိုးသားသတိုးသမီးတို႔ကလက္ဖြဲ႔ပစၥည္းမ်ားကိုတစ္ခုခ်င္းစီဖြင့္ၾကသည္။"ကိုေက်ာ္မွ"လို႔ေရးထားေသာလက္ဖြဲ႔ပါဆယ္ထုပ္ကိုဖြင့္လိုက္ရာဓာတ္ပံုအလ္လဘန္စာအုပ္တစ္အုပ္။ေနာက္ထပ္"မအိေျႏၵမွ"လို႔ေရးထားတဲ့ပါဆယ္မွာေတာ့ကေလးအႏွီးမ်ားျဖစ္ေနသည္။
          သတိုးသားခင္ေမာင္ႏွင့္သတိုးသမီးလင္းႏြယ္တို႔သည္သူ ငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားမွေပးလာၾကေသာလက္ဖြဲ႔လက္ေဆာင္မ်ားကိုတစ္ခုၿပီးတစ္ခုေဖာက္ဖြင့္ေနၾကသည္။လင္းႏြယ္၏မ်က္ႏွာမွာျပည့္ဝန္းေနေသာလမင္းႀကီးပမာၾကည္လင္ခ်ိဳျမလို႔။မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ထိမ္းျမားမဂၤလာသည္သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုးႏွင့္ရင္းရေသာမဂၤလာျမတ္တစ္ခုမဟုတ္လား။သို႔ေသာ္ခင္ေမာင့္မ်က္ႏွာကတည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလည္းမ႐ွိသလိုမာန္ပါစိတ္ဆိုးေနေသာ႐ုပ္မ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ပကတိကန္ရည္ျပင္ကဲ့သို႔တည္ၿငိမ္လွ်က္။သူ၏စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ၊ရင့္က်က္မႈေၾကာင့္ေလလား။
         အမွန္ေတာ့ခင္ေမာင္ကိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန တတ္သူ၊စကားေျပာေကာင္းသူလို႔သတ္မွတ္ၾကသည္။သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္လ်ွင္ဘယ္ေတာ့မွအျပံဳးမပ်က္။သူတပါးကိုလည္းေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ပံုတိုပတ္စမ်ားျဖင့္ေျပာတတ္ေသးသည္။သူႏွင့္တစ္ဝိုင္းတည္းထိုင္ၿပီးစကားေျပာေနရလွ်င္ထျပန္သြားမည့္သူမ႐ွိသေလာက္။သူ႐ွိသည့္ေနရာတြင္လူစုသည္။သူေျပာေသာစကားမ်ားတြင္လူအမ်ားတို႔တဝါးဝါးတဟားဟားရယ္ၾကရသည္။ခုေတာ့ခင္ေမာင္တစ္ေယာက္ႏႈတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းမ်ားကိုေဖာက္ဖြင့္ေနသည္ကစက္႐ုပ္ဆန္လြန္းေနသည္။
               "အကိုရယ္...ဒီမွာၾကည့္စမ္းပါအံုး။ဒီပါဆယ္မွာနာ မည္လည္းမပါ။ၿပီးေတာ့ေလးလည္းေလးေသးတယ္ "
          လင္းႏြယ္၏ေျပာစကားကိုခင္ေမာင္နားေထာင္ယင္း ပါဆယ္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ပါဆယ္ဗူးကအလ်ားတစ္ေပ၊အနံတစ္ေပ၊ထုတစ္ေပေလာက္႐ွိမည္။ထူးျခားသည္ကပါဆယ္ဗူးမွာမည္သည့္အေရာင္မွအဆင္းတန္ဆာျခယ္သထားျခင္းမ႐ွိ။ဒီအတိုင္းအျဖဴေရာင္ကဒ္ထူဗူး။နာမည္လည္းမပါ။လင္းႏြယ္ကပါဆယ္ကိုစိတ္ဝင္တစားနဲ႔ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
                "ေဟာ့...ေတာ့..."
          လင္းႏြယ္၏အံ့ျသသံေၾကာင့္ခင္ေမာင္ပါဆယ္ဗူးကိုယူ ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။ထူးဆန္းေပစြ။မည္သူကမဂၤလာေဆာင္မွာဒီလိုလက္ဖြဲ႔မ်ိဳးကိုလက္ဖြဲ႔ပါမည္နည္း။ဒီလိုထူးဆန္းတဲ့စိတ္ကူး၊ထူးျခားတဲ့အေတြး၊ထူးျခားဆန္းျပားတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ထူးျခားစြာလုပ္တတ္သူကားတျခားသူမ႐ွိ။သူမတစ္ေယာက္တည္းသာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္းခင္ေမာင္သိသည္။သူမသာဤသို႔ေတြးမိလိမ့္မည္။သူမသာဤကဲ့သို႔လက္ဖြဲ႔မ်ိဳးကိုလက္ဖြဲ႔ပါလိမ့္မည္။ထူးျခားစြာျဖင့္ခင္ေမာင္ကိုတစ္ခုခုေျပာေနလိမ့္မည္။သူမကားခင္ေမာင္၏ဘဝ၊ခင္ေမာင္၏ႏွလံုးသားတြင္ထူးျခားစြာသီးသန္႔ေနရာ႐ွိေနသူ။ခင္ေမာင္၏အေတြးမ်ားကားဟိုး...အတိတ္ဆီသို႔ေလလြင့္ ခဲ့ရေလၿပီ။
             .........×........×.........×...........
       အတိတ္
       ေက်ာက္ျဖဴပညာေရးေကာလိပ္ဆိုင္းပုတ္ေက်ာက္စာ တိုင္ကားခန္႔ညားလြန္းသည္။ေက်ာင္းဝင္ဝ၌႐ွိေသာစိန္ပန္းပင္မွာလည္းေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူသစ္မ်ားကိုအျပံဳးနဲ႔ႀကိဳဆိုေနသေယာင္။အပတ္စဥ္(၉/၀၄)တက္ေရာက္ၾကမည့္ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူတစ္ျဖစ္လည္းဆရာ၊ဆရာမေလာင္းလ်ာမ်ားကပ်ားပန္းခတ္တမ်ွထင္မွတ္စရာ။ေက်ာင္းစဖြင့္ရက္ဆိုေတာ့ေက်ာင္းအပ္သူ၊စာအုပ္ထုတ္သူ၊ထရပ္စုဝတ္စံုထုတ္သူတို႔မ်ားသည္။ခင္ေမာင္ကေက်ာက္ျဖဴပညာေရးေကာလိပ္ဆိုင္းပုတ္ေက်ာက္တိုင္ေ႐ွ႕တြင္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၏မ်က္ႏွာမ်ားကိုလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။တစ္ေယာက္ကမ႐ွိေသာမုတ္ဆိတ္ေမႊးကိုအသာအသာပြတ္ယင္းပတ္ဝန္းက်င္ကိုေလ့လာေနသလိုလို။ေနာက္တစ္ေယာက္ကဇာတ္သဘင္မ်ားတြင္အဆိုမ်ားေသာ"အသဲတစ္ျခမ္းကိုလြမ္းဖို႔သိမ္းထားမယ္"သီခ်င္းကိုအသာညည္းလို႔။တစ္ေယာက္ကပရီးမီးယားလိတ္ေဘာလံုးအေၾကာင္းကိုသူ႔တစ္ၿမိဳ႕တည္းသားခ်င္းျဖစ္ဟန္တူေသာသူ႔ေဘာ္ဒါမ်ားကို႐ွင္းျပေနသည္။သူတို႔သည္လည္းပဲေက်ာင္းအပ္ရန္ေစာင့္စားေနၾကသူမ်ားပင္။
             "ဟဲ့...ေမာင္ေမာင္၊ဒီကိုလာအံုး.."
         ခင္ေမာင္ကိုဒီၿမိဳ႕၊ဒီေနရာတြင္ေမာင္ေမာင္လို႔ေခၚသူက သူမတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိလိမ့္မည္။သူမကားခင္ေမာင္၏ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ခင္ခင္ေပတည္း။
             "ေမာင္ေမာင္...နင့္နာမည္ကိုေခၚေနၿပီ။သြား..ေတာ့.."
              "အင္း...အိုေက"
           ခင္ေမာင္ေက်ာင္းအပ္ရာသို႔သြားၿပီးလိုအပ္သည္မ်ား ကိုျဖည့္စြက္၊ထုတ္စရာ႐ွိသည္မ်ားကိုထုတ္လိုက္သည္။စာအုပ္မ်ား၊အဝတ္အထည္မ်ားကိုလက္ကဆြဲယင္းျပန္လာခဲ့သည္။ခင္ခင္ကိုျမင္ေတာ့သူ႔မွာလည္းစာအုပ္မ်ား၊အဝတ္မ်ားကိုလက္မွာဆြဲလွ်က္သား။
               "ခင္ခင္..နင္ဘယ္အေဆာင္မွာေနရမွာလဲ"
               "ပင္မေဆာင္မွာဟ..နင္ေကာ"
               "ငါက..ရမၼာေဆာင္မွာေလ။နင့္စာအုပ္ေတြကိုငါ့ ကိုေပး။ငါသယ္ေပးမယ္"
                "ဒီမွာေမာင္ေမာင္..နင့္မွာလည္းလက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ငါ့မွာလည္းလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေျခႏွစ္ေခ်ာင္းပါေနာ္။သြား..ကိုယ့္အေဆာင္ကိုသြားေတာ."
                "ေအးပါ..ေအးပါ"
          ခင္ခင္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးခင္ေမာင္ထြက္လာလိုက္သည္။ သူမကအဲဒီလိုပဲေလ။သူတပါးကိုအားမကိုးတတ္။သူမ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္းမည္သူမွတားလို႔မရ။သူမ၏စိတ္ေတြကသူမ်ားနဲ႔မတူ။သူမဆယ္တန္းမွာဂုဏ္ထူး(၆)ဘာသာနဲ႔ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။လူအမ်ားကေတာ့ေဆးတကၠသိုလ္တက္လိမ္မယ္လို႔ထင္ၾကသည္။သူမဘယ္တကၠသိုလ္ကိုမွမတက္ျဖစ္ခဲ့။႐ိုး႐ိုးေမဂ်ာယူၿပီးအေဝးသင္ကိုေလွ်က္ခဲ့သည္။ၿပီးေတာ့ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ခ်င္သည္ဆိုပါအံုးစို႔။သူမ၏ဆယ္တန္းရမွတ္နဲ႔ဆိုရန္ကုန္ပညာေရးတကၠသိုလ္ကိုတက္လို႔ရသည္ပဲ။တျခားသူမ်ားေတြကေဆးတကၠသိုလ္တက္ရဖို႔၊ပညာေရးတကၠသိုလ္တက္ရဖို႔ကိုအလူးအလဲႀကိဳးစားေနၾကခ်ိန္မွာသူမကေတာ့ေက်ာက္ျဖဴပညာေရးေကာလိပ္ကိုပဲတက္လာခဲ့သည္။သူမ၏အေတြး၊သူမ၏စိတ္ကူးမ်ားကိုခင္ေမာင္လိုက္မမီ။ခင္ေမာင္သူမကိုပညာေရးေကာလိပ္တက္ဖို႔ဆိုရင္ဘာလို႔ဒီေလာက္ဂုဏ္ထူးေတြပါေအာင္ႀကိဳးစားေျဖခဲ့ရလဲလို႔ေမးျဖစ္ခဲ့သည္။
             "ေမာင္ေမာင္...ငါတို႔ဟာငါတို႔ေရာက္႐ွိေနတဲ့ေနရာ မွာအေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားရမယ္။အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ဒါေပမယ့္ငါတို႔အေကာင္းဆံုးလုပ္ခဲ့တာကိုငါတို႔စားသံုးခ်င္မွစားသံုးမယ္။ဥပမာဟာ..ဥယ်ဥ္မႉးတစ္ေယာက္ဟာပန္းက ေလးတစ္ပင္ကိုအေကာင္းဆံုးစိုက္ပ်ိဳးမယ္။အေကာင္းဆံုးေပါင္းသင္ေျမဆြနဲ႔အေကာင္းဆံုးပန္းကိုပြင့္ေစမယ္။ဒါေပမယ့္ဥယ်ဥ္မွဴးဟာအဲဒီအေကာင္းဆံုးပြင့္လာတဲ့ပန္းကိုခူးခ်င္မွခူးမယ္။အသံုးျပဳခ်င္မွျပဳမယ္။ဂ႐ုစိုက္ခ်င္မွလည္းစိုက္မယ္။ဒါေပမယ့္ေနာက္ပန္းတစ္ပင္ကိုသူထပ္ၿပီးစိုက္ပ်ိဳးလိမ့္မယ္။သူကအပင္စိုက္သူပဲ။အပြင့္ကသူ႔ဟာသူပြင့္လာတာ။ဥယ်ဥ္မွဴးဆိုတာအပင္စိုက္ရတာကိုကသူ႔အလုပ္ပဲ။ဥယ်ဥ္စိုက္ပ်ိဳးေနရရင္ပဲသူေက်နပ္ေနတာ။ပန္းပြင့္လွျခင္း၊ေမႊးျခင္းကိုသူခံစားမေနဘူးေလ.."
         ခင္ေမာင္သူမ၏စကားမ်ားကိုသိပ္ၿပီးနားမလည္ခဲ့။ခင္ ေမာင္ကေတာ့႐ွင္းပါသည္။ဆယ္တန္းကိုဘာဂုဏ္ထူးမွမ႐ွိဘဲ႐ိုး႐ိုးေအာင္ရံုေလးေအာင္ခဲ့တာပါ။သူ႔အမွတ္နဲ႔ဘယ္တကၠသိုလ္မွလည္းတက္လို႔မရ။ျမန္မာစာေမဂ်ာကိုအေဝးသင္ေလွ်က္ၿပီးပညာေရးေကာလိပ္ကိုတက္လာသူ။ေရာက္တဲ့ေနရာမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပါပဲ။
          ပညာေရးေကာလိပ္ႀကီးကားစက္ရံုတစ္ခုလိုပံုမွန္လည္ ပတ္ေနသည္။မနက္ေစာေစာအိပ္ရာထ၊ပီတီဆင္း၊မနက္စာစား၊ေက်ာင္းသြား၊ေက်ာင္းျပန္၊ေရခ်ိဳးထမင္းစား၊ေနာက္ဆံုးဖြံ႔ၿဖိဳးေ႐းလုပ္ငန္းနဲ႔တစ္ရက္တာေက်ာင္းတက္ခ်ိန္အဆံုးသတ္ရသည္။ညေနစာက်က္ခ်ိန္ၿပီးရင္အိပ္ခ်ိန္၊အနားယူခ်ိန္ပါပဲ။သင္ရသည့္ဘာသာရပ္မ်ားကအကဲဒမိတ္ဘာသာရပ္မ်ား၊သင္ျပနည္းဘာသာရပ္မ်ား၊ပညာေရးစိတ္ပညာ၊ပညာေရးသေဘာတရားႏွင့္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဘာသာရပ္မ်ားျဖစ္သည္။ခင္ေမာင္ကေတာ့အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလိုက္ပါေနသည္။သို႔ေသာ္ခင္ေမာင္ကပညာေရးသေဘာတရားတို႔ပညာေရးစိတ္ပညာတို႔ကိုစိတ္မဝင္စား။လပတ္က်ဴတိုရီယာေတြမွာမၾကာမၾကာဆာပလီထိေနက်။
          ခင္ခင္ကပညာေရးသေဘာတရား၊ပညာေရးစိတ္ပညာ တို႔ကိုခင္ေမာင္ကို႐ွင္းျပပါရဲ႕။ခင္ေမာင္ကေတာ့ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ဘာမွထူးၿပီးျဖစ္မလာ။သူမ၏ပညာေရးအေပၚအေတြးမ်ားကိုခင္ေမာင္နားမလည္။စာအုပ္မွာလည္းမေတြ႕မိ။
             "ေမာင္ေမာင္..ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္။တကယ္ ေတာ့ပညာေရးဆိုတာစာေမးပြဲေျဖစရာကိုမလိုတာ.."
             "ဘာတုန္းဟ..ဒါဆိုနင္တို႔ငါတို႔ေျဖခဲ့တဲ့စာေမးပြဲ ေတြကဘာလို႔လဲ"
            ခင္ေမာင္အလန္႔တၾကားျပန္ေမးလိုက္သည္။
               "ငါေျပာတာကိုဆံုးေအာင္နားေထာင္အံုးေလ..ဒီလိုေလဟာ။ဥပမာဆိုပါေတာ့။နင့္ေ႐ွ႕မွာျမင္းတစ္ေကာင္၊ငါးတစ္ေကာင္၊ေမ်ာက္တစ္ေကာင္၊ဆင္တစ္ေကာင္႐ွိတယ္ဆိုပါေတာ့။အဲဒါကိုနင္ကသစ္ပင္ကိုအျမန္ဆံုးတက္ႏိုင္တဲ့သူကိုစာေမးပြဲေအာင္မယ္လို႔ေျပာလိုက္မယ္။ျမင္း၊ငါး၊ဆင္ကသစ္ပင္ကိုတက္ႏိုင္ပါ့မလား.."
                "ေအးေလ..ေမ်ာက္ပဲတက္ႏိုင္မွာေပါ့"
                "အဲဒါပဲ...ေမာင္ေမာင္။ငါတို႔လူေတြဆိုတာလည္း ့ုူကိုယ့္အားသာခ်က္နဲ႔ကိုယ္ပဲ။သခၤ်ာကိုအားသာသူကသခၤ်ာဘာသာရပ္မွာထူးခြၽန္လိမ့္မယ္။ျမန္မာစာတို႔၊သမိုင္းတို႔မွာညံ့မွာေပါ့။စာေမးပြဲက်မွာေပါ့။တကယ္ေတာ့အဲဒါကိုကုသဖို႔ဥပမာတစ္ခုေျပာမယ္ေနာ္။ေဆးရံုတစ္ရံုမွာလူနာေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ဆရာဝန္ဝင္လာေတာ့လူနာတိုင္းကိုေဆးတစ္မ်ိဳးတည္းသာေကြၽးသလား။မေကြၽးဘူး။ဒီလူနာကဘာေရာဂါ၊ဘာေဆးတိုက္ရမယ္ဆိုတာဆရာဝန္သိတယ္။ငါတို႔ဆရာ၊ဆရာမေတြလည္းဒီလိုပဲဟ။ကေလးေတြကိုျပဌန္းစာအုပ္ပါအတိုင္းသင္ခ်င္မွသင္လို႔ရလိမ့္မယ္။ကေလးတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အားသာခ်က္၊အားနည္းခ်က္ကိုလိုက္ၿပီးဆရာဆရာမေတြကပံုစံေျပာင္းသင္ခ်င္သင္ေပးရလိမ့္မယ္.."
          ခင္ခင္ကစိတ္႐ွည္လက္႐ွည္႐ွင္းျပသည္။သို႔ေသာ္ ခင္ေမာင္ကသူမ၏အေတြးမ်ားကိုလိုက္မမီ။သူမလိုလည္းမေတြးတတ္။
           ရာသီေတြတစ္လီႏွစ္လီေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ေပ်ာက္ျဖဴ ပညာေရးေကာလိပ္ႀကီးလည္းခင္ေမာင္တို႔ဆရာဆရာမေလာင္းလ်ာမ်ားကိုႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေရာက္ခဲ့သည္။
            ကိုယ္စီကိုယ္စီလုပ္ငန္းခြင္ကိုဝင္ခဲ့ရသည္။ထူးျခား သည္မွာခင္ခင္တစ္ေယာက္ပါပဲ။ေက်ာက္ျဖဴပညာေရးေကာလိပ္မွပညာေရးတကၠသိုလ္သို႔ေပါင္းကူးတက္ခြင့္ရပါလွ်က္မတက္ဘဲလုပ္ငန္းခြင္ကိုဆင္းလာသည္။ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာေျမာက္ဦးၿမိဳ႕နယ္ေက်းရြာတစ္ရြာတြင္မူလတန္းျပဆရာမအျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသည္။ရြာသူရြာသားမ်ားအေပၚ၊ကေလးမ်ားအေပၚသူမ၏သတင္းေကာင္းကားၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုလံုးေမႊးပ်ံ့ေနသည္။က်ရာေက်းရြာမွေျမာက္ဦးသို႔လာသည္လို႔လည္းသိပ္မ႐ွိ။ခင္ေမာင္ကသာသူမကိုမၾကာမၾကာသြားေတြ႕ျဖစ္သည္။အေဝးသင္တက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လည္းသူမမတက္။ဘြဲ႔ဆိုတာသတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုတဲ့ေလ။အပတ္စဥ္တူတျခားသူတို႔ရာထူးေတြတိုးသြားေပမယ့္ခင္ခင္ကေတာ့ပိုေနျမဲက်ားေနျမဲပါပဲ။
        တစ္ေန႔ခင္ခင္တာဝန္က်ရာေက်းရြာတြင္ျဖစ္သည္။ခင္ ေမာင္ႏွင့္ခင္ခင္ေတြ႔ုျဖစ္ၾကသည္။
         "ခင္ခင္..နင့္ကိုနားမလည္ခဲ့တာခုမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ငါတစ္ခုေျပာခ်င္တယ္"
        ခင္ေမာင္ကထံုးျဖဴေစတီဆီသို႔လွမ္းၾကည့္ယင္းစကားစ သည္။
            "ေျပာေလ...ေမာင္ေမာင္"
            "ေအးဟာ..ငါတို႔ေတြအသက္ေတြလည္းမငယ္ေတာ့ ဘူး။ငါကေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ေပါ့တန္တန္ေနတတ္ေပမယ့္ဒီစကားေလးကိုေတာ့အေလးအနက္ထားေပးပါဟာ။တကယ္ပါနင့္ကိုငါခ်စ္တယ္။နင့္ကိုလက္ထပ္ပါရေစ"
          ခင္ေမာင္၏စကားသံတို႔ကားတုန္ရီေနသည္။ရင္ထဲမွ လာေသာစကားဆိုတာၾကားရသူတိုင္းသိႏိုင္လိမ့္မည္။ခင္ခင္ကေတာ့ပကတိတည္ၿငိမ္လ်ွက္။
             "ေမာင္ေမာင္..နင္တစ္ေန႔ဒီလိုေျပာလာလိမ့္မယ္ဆို တာငါသိေနတယ္။ဒါေပမယ့္ငါ့စကားကိုဆံုးေအာင္နားေထာင္ေပးပါဟာ"
          ခင္ခင္၏မ်က္ႏွာကားတစ္ခုခုကိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထား သည့္မ်က္ႏွာမ်ိဳး။မ်က္ဝန္းအိမ္မွာေတာ့မိုးစက္ေလးေတြရဲ႕အရိပ္အေငြ႕ေတြကိုျမင္ေနရရဲ႕။
              "ေမာင္ေမာင္..နင္နဲ႔ငါဟာဟိုး..ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းကအတူႀကီးလာခဲ့ၾကတယ္။ခုထိနင္နဲ႔ငါေတြ႕တုန္း။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေဆြးေႏြးတုန္း။ဒါေပမယ့္နင္ငါ့ကိုနားမလည္ႏိုင္ေသးဘူး။ေမာင္ေမာင္..နင္ၾကည့္။ ငါတို႔ရခိုင္ျပည္နယ္ဟာဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆင္းရဲသလဲ။ျမန္မာျပည္ရဲ႕အဆင္းရဲဆံုးလို႔ေတာင္ငါေျပာခ်က္တယ္။ဘာလို႔ငါတို႔ရခိုင္ေတြဆင္းရဲေနရသလဲ။စဥ္းစားၾကည့္စမ္းေမာင္ေမာင္။အဲဒါပညာမတတ္လို႔။ပညာအေမွာင္ေတြဖံုးေနလို႔ဟ။ငါငယ္ငယ္ထဲကနယ္မွာစာျပတဲ့ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ဒါေၾကာင့္ငါဘယ္ေတာ့မွနယ္ကေနၿပီးၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းေတြကိုတက္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ၿမိဳ႕မွာကဆရာဆရာမေတြျပည့္စံုလို႔။ဒီမွာကဘာမွမ႐ွိ။ခုဆိုဒီရြာမွာဆယ္တန္းေအာင္၊ဘြဲ႔ရတဲ့ကေလးေတြ႐ွိလာၿပီ။ငါပ်ိဳးတဲ့ပန္းေတြပြင့္လာၾကၿပီဟ။ပန္းေလးေတြဒီမွာလိႈင္လႈိင္ပြင့္ၿပီဆိုရင္ပန္းေတြစိုက္ဖို႔ေနာက္တစ္ေနရာကိုငါ႐ွာမယ္။ငါေနာက္ထပ္ပ်ိဳးခင္းေတြပ်ိဳးမယ္။ေနာက္ထပ္ပန္းခင္းေတြလိႈင္လိႈင္ပြင့္ေစရမယ္ဟာ။ငါလြတ္လြတ္လပ္လပ္ပန္းေလးေတြပ်ိဳးပါရေစေနာ္..ေမာင္ေမာင္။နင္လည္းငါ့ဘဝထဲမွာအျမဲ႐ွိ ေနမွာပါ... "
         ခင္ခင္၏စကားလံုးမ်ားကခင္ေမာင့္ရင္ကိုထိ႐ွလွသည္။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကိုအရည္ညႇစ္ထုတ္ခံရသလိုမြမ္းက်ပ္သြားသည္။
             "ခင္ခင္...ငါ့ကိုအိမ္ကအိမ္ေထာင္ခ်ေပးၾကေတာ့ မယ္။နင့္ကိုေျပာပါရေစအံုးဆိုလို႔အေဖအေမကခြင့္ေပးလိုက္တာ။ငါသူ႔ကိုမခ်စ္ဘူးဟာ။အိမ္ေထာင္႐ွင္မတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့လက္ခံႏိုင္တယ္။ငါတစ္ခုၾကားဖူးတယ္ဟ။အခ်စ္မပါတဲ့အိမ္ေထာင္ေရးဟာမတည္ျမဲဘူးတဲ့။ငါေၾကာက္မိတယ္ဟာ။ငါသူ႔ကိုတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္စိတ္ကုန္သြားမွာလား.."
          ခင္ေမာင့္မ်က္လံုးမ်ားကမၿငိမ္မသက္။ရင္တစ္ခုလံုးဆို႔ တက္လာေသာမ်က္ရည္တို႔ပင္ထိမ္းမရႏိုင္။
            "သူကဘယ္သူလဲေမာင္ေမာင္"
            "နင္သိပါတယ္...သူ႔နာမည္က..လင္းႏြယ္တဲ့.."
            "ေအာ္...."
        ခင္ေမာင္ထြက္လာခဲ့သည္။ရင္ထဲမွာပူေလာင္ေနတာ နင္သိပါေလစ..ခင္ခင္။နင့္ကိုငါဟိုး...ငယ္ငယ္ေလးထဲကခ်စ္ေနခဲ့သူရယ္ပါ။နင္ကသူတစ္ပါးထက္ထူးျခားသလိုငါ့ႏွလံုးသားမွာလည္းထူးျခားစြာေနရာယူထားသူပါ။နင့္ရဲ႕စိတ္ကူး၊အေတြး၊ရပ္တည္ခ်က္ေတြကိုငါခုထိနားလည္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနဆဲပါ။ဒါေပမယ့္...ဒါေပမယ့္ေလ...ငါ့ႏွလံုးသားကိုေတာ့ငါနားလည္တယ္။တကယ္နင့္ကိုခ်စ္ေနခဲ့သူရယ္ပါဟာ....။
           ............×...........×...........×...........
             "အကို..အကို...ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲဟင္"
        လင္းႏြယ္၏ေခၚသံေၾကာင့္ခင္ေမာင္၏အေတြးမ်ားရပ္ တန္႔သြားသည္။ပစၥဳပၸန္သို႔ေျခခ်မိေတာ့သည္။
              "ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး"
              "ဒီဆင္းထုေတာ္ကိုဘုရားေက်ာင္းမွာထားလိုက္မယ္ေနာ္"
             "အင္...အင္"
     အျဖဴေရာင္ကဒ္ထူစကၠဴဗူးထဲကဗုဒၶဆင္းထုေတာ္တစ္ဆူ။ျဖဴစင္ေသာေမတၱတရားမ်ားျဖင့္ကိုးကြယ္ရာဘုရားတစ္ဆူလက္ဖြဲ႔လိုက္တာခင္ခင္ပဲျဖစ္မည္။အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ဘုရားတည္၊ေဆးမွင္ရည္စုတ္ထိုးဤသံုးမ်ိဳးေနာင္ျပင္ရန္ခက္သည့္မ်ိဳးတဲ့။ခင္ေမာင္ကအိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္သည္။ခင္ခင္ကခင္ေမာင့္အတြက္ဘုရားတည္ေပးသည္။ဘယ္ေတာ့မွျပန္ျပင္ရန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
       ခင္ေမာင္ႏွင့္အတူလင္းႏြယ္ပါဘုရားေ႐ွ႕တြင္ထိုင္လိုက္ ၾကသည္။ၿပီးေတာ့လက္အုပ္ခ်ီ၍ဦးသံုးႀကိမ္ခ်လိုက္သည္။သူတစ္ပါးထက္ထူးျခားတတ္ေသာ၊သူတစ္ပါးထက္အနစ္နာခံတတ္ေသာ၊သူတစ္ပါးထက္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္႐ွိေသာသူေတာ္ေကာင္းမႀကီးခင္ခင္တစ္ေယာက္က်မ္းမာခ်မ္းသာပါေစလို႔ခင္ေမာင့္ရင္ထဲကအႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းေနမိေတာ့သည္။
                             အဘာသား