တစ္ဒဂၤ

      သံုးလိပ္ေျမာက္ေဆးလိပ္ကိုမီးညႇိလိုက္သည္။စဥ္းစားေလေလမြန္းက်ပ္ေလေလ။ဆရာဝန္ကသူ႔ကိုေဆးလိပ္မေသာက္ပါနဲ႔တဲ့။သူဆက္ေသာက္ျဖစ္သည္။ေဆးလိပ္ကိုႀကိဳက္၍ေတာ့မဟုတ္။သို႔ေသာ္ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္းစဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရသည္ကိုသေဘာက်မိသည္။
         "ဟူး..."
    ေဆးလိပ္ေငြ႔မ်ားႏွင့္အတူသူ၏သက္ျပင္းခ်သံပါတစ္ပါတည္းထြက္က်လာသည္။အခိုးအေငြ႔မ်ားကားတလိပ္လိပ္တက္ေနဆဲ။စိတ္အစဥ္သည္လည္းဇေဝဇဝါျဖစ္ေနဆဲ။သူဆံုးျဖတ္ရန္ဝန္ေလးေနမိသည္ကအမွန္။သြားရင္ေကာင္းမွာလား။မသြားဘဲေနလိုက္ရမွာလား။တကယ္လို႔မ်ားသူထင္ထားသလိုျဖစ္လာခဲ့လွ်င္...။ရင္ဆိုင္ဖို႔အင္အားသူ႔မွာမ႐ွိ။အေဖအေမကိုဘယ္လိုမ်က္ႏွာနဲ႔ေျပာရပါမည္နည္း။အ႐ွက္တကြဲအက်ိဳးနည္းရလိမ့္မည္။
      အေမ။ေမတၱာတရားႀကီးမားေသာအေမ။သူမ်ားၿမိဳ႕မွာလိမ္လိမ္မာမာေနဖို႔၊အရက္ေသစာမေသာက္ဖို႔၊ေတြ႔တဲ့သူနဲ႔သင့္ေအာင္ေပါင္းဖို႔တတြတ္တြတ္မွာတတ္တဲ့အေမ။အေမ့ကိုဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရပါမလဲ။မွတ္မိပါေသးတယ္။ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းသိရတဲ့ေန႔ကေပါ့။အဲဒီႏွစ္ကသူတို႔ရြာမွာဆယ္တန္းေျဖသူခုနစ္ေယာက္မွာသံုးေယာက္ပဲေအာင္တယ္။သူကဂုဏ္ထူးေတာင္ႏွစ္ဘာသာပါေသးေတာ့ရြာမွာမ်က္ႏွာအ႐ွိဆံုး။မ်က္ႏွာအပြင့္ဆံုး။အေမရဲ႕မ်က္ႏွာကၿပီးျပည့္စံုေသာလမင္းႀကီးပမာၾကည္လင္ေတာက္ပလို႔။မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း၊ရြာသူရြာသားမ်ားကိုေတာင္ထမင္းေခၚေကြၽးတယ္။သူလည္းသူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေခၚၿပီးအေပ်ာ္စားျဖစ္တယ္။ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ရြာခ်က္အရက္နဲ႔ၾကက္ေျခေထာက္ေတြျမည္းၿပီးေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။သူတို႔မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ကသူက၊ဆိုသူဆိုခဲ့ၾကတယ္။အေမကေတာ့သူ႔ကိုစကားေတြေျပာခ်င္ေပမယ့္မေျပာခဲ့။ေနာက္တစ္ေန႔မွ..
         "သား...အရက္ဆိုတာအမွားတကာတို႔ရဲ႕ေ႐ွ႕ေျပးဆိုတာသိရဲ႕လား။အရက္ေသာက္ထားရင္သူတစ္ပါးကိုလိမ္ဖို႔လည္းဝန္မေလး၊သူတစ္ပါးပစၥည္းကိုခိုးဖို႔လည္းဝန္မေလး၊သူတစ္ပါးအသက္ကိုသတ္ဖို႔လည္းဝန္မေလး၊သူတစ္ပါးသားမယားကိုျပစ္မွားဖို႔လည္းဝန္မေလးဘူး"တဲ့။ခန္႔မွန္းမရႏိုင္တဲ့ေမတၱာထုထည္နဲ႔ဆံုးမခဲ့တဲ့အေမရဲ႕စကားသံတို႔ကားသူ႔နားထဲမွာပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
        ရင္တစ္ခုလံုးမြမ္းက်ပ္မႈနဲ႔အတူအေဖ၏မ်က္ႏွာကိုလည္းတေရးေရးျမင္မိသည္။ႏြားေတြနဲ႔႐ုန္းကန္ရင္းလယ္ထဲမွာဘဝတစ္ခုလံုးကိုႏွစ္ထားသူ။သားသမီးတို႔အေပၚတာဝန္ေက်ခဲ့သူ။သူဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစစ္ေတြနည္းပညာတကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရေတာ့အေဖေပ်ာ္လိုက္ပံုမ်ား၊သားအတြက္ဂုဏ္ယူလိုက္ပံုမ်ားကစာဖြဲ႔ကုန္မည္မထင္။လယ္ေတာထဲမွာရႊံ႕တလူးလူး၊ေခြၽွးတလူးလူးနဲ႔ေနရေပမယ့္အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္လာမည့္သားအတြက္ဘယ္ေတာ့မွမ်က္ႏွာမညိွဳးခဲ့။
       "စာကိုသာႀကိဳးစားစမ္းပါသားေလးရယ္။အေဖဘယ္ေလာက္လုပ္ရလုပ္ရသားအတြက္ေသေပ်ာ္ၿပီ။သားအတြက္အေဖလက္မေထာင္ႏိုင္ၿပီ"
        အေဖ၏စကားလံုးမ်ားကအားမာန္အျပည့္။သားအတြက္ဆိုလွ်င္ဇြဲ၊လံု႔လ၊ဝီရိယတို႔ကိုႏွစ္ဆ၊သံုးဆျမႇင့္တင္ခဲ့သူ။ဘယ္အခ်ိန္ေငြမွာမွာမညည္းညဴခဲ့သူ။အေဖ့ကိုသူဘယ္လိုျပန္ေျပာရပါမလဲ။ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရပါ့မလဲ။အေဖရဲ႕အိပ္မက္ေတြကို႐ိုက္မခ်ိဳးခ်င္ပါဘူး။
       ကံၾကမၼာကိုယိုးမယ္ဖြဲ႔ခ်င္တဲ့လူသားထဲမွာသူမပါ။ကံဟူသည္အလုပ္တဲ့။မိမိျပဳေသာကံကမိမိကိုယ္သာသက္ေရာက္မွာကိုသူသိသည္။အေဖနဲ႔အေမကိုေျပာဖို႔႐ွက္ရြံ႕သလိုခ်စ္သူႏြယ္ကိုလည္းရင္မဆိုင္ဝံ့အား။
       သူမနာမည္ကႏြယ္သစၥာ။သူမလည္းပဲသူနဲ႔အတန္းတူB.E(Civil)။စစ္ေတြနည္းပညာတကၠသိုလ္မွာငါးႏွစ္အတူတူျဖတ္သန္းရင္းခ်စ္မိခဲ့ရသူ။သူ႔အေပၚညီမတစ္ေယာက္လိုတစ္မ်ိဳး၊အစ္မတစ္ေယာက္လိုတစ္ဖံု၊အေမတစ္ေယာက္လိုလည္းဆံုးမသြန္သင္ျပတတ္သူ။ႏွစ္ေယာက္အတူဘဝတစ္ခုကိုျဖတ္သန္းဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ၾကတယ္။
          "အကိုရယ္...ႏြယ္ကေတာ့B.Eၿပီးရင္လုပ္ငန္းခြင္ကိုဝင္ခ်င္တယ္။အကိုနဲ႔အတူဘဝတစ္ခုကိုထူေထာင္ၾကမယ္ေလ..."
        ႏြယ္၏ခ်စ္စဖြယ္စကားသံမ်ားကသူ၏ရင္ကိုအထပ္ထပ္အခါခါပဲ့တင္ထပ္ေစသည္။ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာအခ်ိန္မ်ား။ခုေတာ့ႏြယ့္ကိုသူဘယ္လို႐ွင္းျပရပါမလဲ။ႏြယ္ကေကာခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါ့မလား။သို႔ေလာ၊သို႔ေလာျဖင့္လည္းဘဝကိုမျဖတ္သန္းခ်င္။သူဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုမျဖစ္မေနခ်ရေတာ့မည္။
         "ဟူး....."
     ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔မ်ားႏွင့္အတူသက္ျပင္႐ွည္တစ္ခ်က္ပါမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ေဆးလိပ္ကိုေျချဖင့္နင္းေျခလိုက္သည္။
         "ဟိုး..ဆိုကၠား"
     ထိုင္ေနရာမွထကာဆိုကၠားတစ္စီးကိုလက္တားလိုက္သည္။
        "ဘယ္သြားမွာလဲ...ငါ့ညီ"
        " 'ထြန္း'အေထြေထြေရာဂါကုေဆးခန္း"
...............×................×................×..................
       စစ္ေတြေႏြရာသီအပူကျပင္းလြန္းသည္။လမ္းမေပၚမွကတၱရာမ်ားပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းျဖစ္ေနၾကသည္။လူသြားလူလာလည္းမ႐ွိသေလာက္။အပူဒဏ္ကိုေ႐ွာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္မည္။သို႔ေသာ္သူ၏ရင္ထဲမွအပူမီးတို႔ကိုကားေ႐ွာင္လႊဲ၍မရ။ရင္ထဲမွမီးသည္အျပင္မွအပူတကာတို႔ထက္ပို၍ပူလြန္းသည္ဟုသူထင္သည္။ဆိုကၠားသမား၏ေမာဟစ္သံ၊ဆိုကၠားဘီးလွိမ့္သံတို႔ကသူ၏အပူကိုေလာင္စာေလာင္းေပးေနသည့္အလား။တစ္ဒဂၤျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ဤမွ်ေလာက္ပူေလာင္ခဲ့လိမ့္မည္ဟုသူမထင္ခဲ့။တကယ္လို႔သာသိခဲ့လွ်င္.......။
       River Valleyစားေသာက္ဆိုင္ႀကီးကားလူစည္ကားေနသည္။မီးပန္းမီးဆိုင္းမ်ားျဖင့္အလွဆင္ထားေသာခန္းမႀကီးထဲ၌စကားေျပာသံ၊ရယ္ေမာသံမ်ားျဖင့္အသက္ဝင္ေနသည္။လူကုန္ထံအသိုင္းအဝိုင္းမ်ား၏စားေသာက္ဝိုင္းမ်ားမွစားဖြယ္စံုဟင္းလ်ာမ်ား၊ေသာက္ဖြယ္စံုယမကာမ်ားကေစ်းႀကီးလြန္းမည္။Dayေက်ာင္းသူတစ္စု၏ေဖ်ာ္ရည္မွာသံမ်ားမွာလည္းလက္ပံပင္မွာဆက္ရက္က်သည့္ႏွယ္။ဆူညံေပစြ။
        "ဘာမွာမလဲအကို"
     အနီေရာင္႐ွပ္အကီ်ၤ၊အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီအ႐ွည္ဝတ္ဆင္ထားေသာဆိုင္ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးမွေမးလာျခင္းျဖစ္သည္။
        "Black Labelဝမ္းလီတာတစ္လံုး"
      မတံုံ႔မဆိုင္းေျဖလိုက္သည္ကထြန္းဝင္း။
       "ဟ..ဝမ္းလီတာဆိုေတာ့မ်ားမယ္ေနာ္ကိုထြန္းဝင္း"
       "ဒီမွာ..ေက်ာ္ႀကီး၊မင္းကိုသီးသန္႔ဒကာခံခ်င္လို႔ေျမာက္ဦးကေနဒီအထိလာခဲ့တာ။မင္းနဲ႔ငါမေတြ႕တာလည္းေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေလ။စကားေျပာရင္းေသာက္တာေပါ့။မကုန္ႏိုင္လည္းထားခဲ့လိုက္မယ္ေလ။မဟုတ္ဘူးလား။မင္းလည္းစားခ်င္တာမွာေလ။"
     ထြန္းဝင္း၏စကားကိုသူျပန္မေျဖခဲ့။အမွန္ေတာ့ထြန္းဝင္းဆိုသည္ကသူႏွင္ဆယ္တန္းေရာက္မွသိလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။သူ႔ထက္အသက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးမည္။သူဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ထြန္းဝင္းကဆယ္တန္းမွာႏွစ္ႏွစ္က်ျဖစ္ေနၿပီ။ဆယ္တန္းေအာင္ျပန္ေတာ့လည္းစကၤာပူလိုလို၊မေလးလိုလိုထြက္သြားသည္ဟုေျပာသံသာၾကားလိုက္ရသည္။႐ုပ္ေျဖႇာင့္၊ေငြရႊင္သူတစ္ဦးဟုဆိုရမည္။
      သူတို႔စကားတေျပာေျပာႏွင့္ေသာက္လိုက္ၾကသည္မွာအခ်ိန္မည္မွ်ကုန္သြားသည္မသိ။ပုလင္းထဲမွာယမကာတစ္လက္မေလာက္သာက်န္ေတာ့သည္။ထြန္းဝင္း၏ႏိုင္ငံျခားအေတြ႕အၾကံဳမ်ား၊ေငြ႐ွာခဲ့ပံုမ်ားကိုနားေထာင္ရင္းသူကေတာ့စကားသိပ္မေျပာျဖစ္။ဦးေႏွာက္ထဲမွာေျပာစရာစကားမ်ားလည္းစဥ္းစားလို႔မရ။ဆိုင္မွဖြင့္ထားေသာသီခ်င္းသံမ်ားကိုပင္ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္။
            "ေက်ာ္ႀကီး..ဟဲ့ေကာင္ေက်ာ္ႀကီး..မင္းမူးေနၿပီလား"
            "မမူးေသးပါဘူး..ကိုထြန္းဝင္းရာ"
     မမူးေသးပါဘူးလို႔သာေျပာရေသာ္လည္းသူကားသူ၏စိတ္ကိုထိမ္းမရခ်င္ေတာ့။ရြာမွာလိုစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနလိုက္ခ်င္မိသည္။ကခ်င္လည္းကမည္။ခုန္ခ်င္လည္းခုန္မည္။အိပ္ခ်င္လည္းအိပ္မည္။လူအမ်ားနဲ႔ခုလိုဆိုင္မွာေတာ့သိပ္မေကာင္း။
          "ေက်ာ္ႀကီး...."
         "ဘာလဲ....ကိုထြန္းဝင္း"
          "ဒီကၿပီးရင္..KTVသြားရေအာင္ကြာ..."
          "ဟာ..သြား...သြားေလ"
      စစ္ေတြနည္းပညာတကၠသိုလ္တြင္ငါးႏွစ္တာေက်ာင္းတက္လာခဲ့ေပမယ့္KTVတို႔၊မာဆပ္တို႔ကိုတစ္ခါမွသူမေရာက္ဖူးခဲ့။ေရာက္ဖူးေအာင္လည္းေငြေရးေၾကးေရးကမ႐ွိ။ခုလိုကိုထြန္းဝင္းကေခၚလာေတာ့သြားခ်င္မိသည္ကအမွန္။သူငယ္ခ်င္းမ်ားေျပာေသာဇာတ္လမ္းမ်ားကိုနားေထာင္ဖူးၿပီ။ကိုယ္တိုင္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ေပ်ာ္ဖူးခ်င္ရဲ႕။
        ကိုထြန္းဝင္းကဆိုင္မွာေငြ႐ွင္းေနေပမယ့္သူကေတာ့ကိုထြန္းဝင္းရဲ႕ပါရာဒိုကားထဲမွာေစာင့္ေနလိုက္သည္။ခဏၾကာေတာ့ကိုထြန္းဝင္းကားထဲဝင္လာၿပီးကားကိုအသာအယာေမာင္းလိုက္ငည္။
        KTVကိုေရာက္ေတာ့ကိုထြန္းဝင္းရဲ႕စီစဥ္ေဆာင္ရြက္မႈျဖင့္အခန္းတစ္ခန္းထဲတြင္ေကာင္းမေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူသီခ်င္းဆို၊ဘီယာေသာက္ျဖင့္အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့သည္။
          "ကိုၿကီး...ေသာက္လည္းေသာက္၊စားလည္းစား..ေနာ္"
      ျမဴတူတူစကားသံမ်ားႏွင့္အတူခြံံ႕ေကြၽးလာေသာလိေမၼာ္သီးျခမ္းမ်ားကိုစားရင္းKTVေမမ်ား၏ဆြဲအားကိုသူ႐ုန္းကန္ရန္ခက္ခဲေနမိသည္။ေပါင္တံသြယ္သြယ္၊ရင္အံုေမာက္ေမာက္၊ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္႐ွိေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွပြင့္က်လာေသာစကားသံမ်ကိုသူျငင္းဆန္မႈမျပဳႏိုင္။မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏အျပဳစုကိုခုေလာက္တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွသူမခံစားခဲ့ဖူး။ႏြယ္သည္ပင္သူ႔ကိုခုလိုဂ႐ုစိုက္မည္မဟုတ္ဟုသူထင္သည္။နီယြန္မီးတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာျဖာက်လာတဲ့မ်က္ဝန္းအစံုတို႔ကားသူ႔ရင္ကိုမုန္တိုင္းထန္ေစသည္။ဆာေလာင္မႈတစ္ခုခုေၾကာင့္သူ၏အာေခါင္မ်ားေျခာက္ကပ္လာသည္။အေသြးအသားတို႔ကားတဆတ္ဆတ္တုန္ရီေနမိသည္။ႀကိဳးျဖင့္တုတ္ေႏွာင္ခံထားရေသာျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္၏လြတ္လပ္လိုမႈမ်ားကိုသူတားမဆီးခ်င္ေတာ့။ရင္ထဲမွာရထားဆယ္စင္းၿပိဳင္တူေမာင္းႏွင္ေနသည့္ႏွယ္။
            "ေက်ာ္ႀကီး...သြားမယ္ကြာ"
            "ဗ်ာ..."
             "လာ..သြားမယ္"
      ကိုထြန္းဝင္းေခၚရာေနာက္သို႔သူလိုက္သြားလိုက္သည္။ဘယ္ေနရာေတာ့သူေကာင္စြာမမွတ္မိ။ကားျဖင့္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာလိမ့္မည္ထင္သည္။တည္းခိုးခန္းတစ္ခု။သူတို႔ဝင္လိုက္ၾကသည္။
        ကိုထြန္းဝင္းကသူ႔ကိုအခန္းတစ္ခန္းမွာထားၿပီးသူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ေနာက္တစ္ခန္းကိုဝင္သြားသည္။သူ႔အခန္းထဲမွာေတာ့သူ႔ဆာေလာင္မႈမ်ားကိုျဖည္သိမ့္လိုက္မိသည္။ေလးႀကိဳးကိုအခါခါဆြဲ၍လႊတ္မိသည္။ႀကိဳးတုတ္ခံထားရေသာျမင္း႐ိုင္းႀကီးကားကြင္းျပင္မွာကတုန္စိုင္းလို႔။ဘယ္အခ်ိန္၊ဘယ္မွ်၊ဘယ္လိုဆိုတာသူမသိႏိုင္လိုက္ေတာ့။
      ျပသနာကကိုထြန္းဝင္းျပန္ၿပီးတစ္လေလာက္အၾကာတြင္ျဖစ္သည္။သူ၏အဂၤါစပ္တစ္ဝိုက္တြင္ယားယံေသာအဖုအဖိတ္မ်ားေပၚလာသည္။ညညဆိုအိပ္မရေအာင္ယားယံလွသည္။ခႏၶာကိုယ္ကလည္းအပူ႐ွိန္တဟိန္းဟိန္းနဲ႔ဖ်ားေတာ့သည္။အစားအစာမ်ားကိုလည္းစားခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့။ဖတ္ဖူး၊မွတ္ဖူးေသာေဆးစာအုပ္မ်ားကိုလွန္ၾကည့္မိတိုင္းၾကက္သီးေမႊးညႇင္းထမိသည္။ဘဝတစ္ခုလံုးအၫြန္႔တံုးရမည့္ကိစၥ။လူမျဖစ္မီလူျဖစ္႐ွံုးရေတာ့မလား။သူ၏ေၾကာက္လန္႔စိတ္တို႔ကားထိန္းမရႏိုင္။ကိုထြန္းဝင္းကိုဖုန္းဆက္ေမးေတာ့လည္းဘာမွမဟုတ္ေၾကာင္း၊စိတ္ပူစရာမလိုေၾကာင္းရယ္က်ဲက်ဲသာေျပာသည္။သိပ္အေလးထားပံုမရ။ဆရာဝန္ဆီသြားရန္လည္းသူ႐ွက္မိသည္။
        ေနာက္ႏွစ္ဆိုလွ်င္B.Eၿပီးေတာ့မည္။သူ၏ဘဝကေျဖာင့္ျဖဴးၿပီးသား။ခုေတာ့တကယ္လို႔သာသူထင္ထားသလိုဘဝအၫြန္႔တံုးခဲ့လွ်င္၊ေရာဂါပိုးသာကူးစက္ခံခဲ့ရလွ်င္....သူဆက္မစဥ္းစားဝံ့။အေဖ၊အေမႏွင့္ခ်စ္သူႏြယ္သစၥာကိုဘယ္လို႐ွင္းျပရပါမလဲ။ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကပါမလား။လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကေကာလက္ခံပါေတာ့မလား။အနာဂတ္ဘဝကိုဘယ္လိုျဖတ္သန္းရပါမည္နည္း။
         "ညီေလး...ေရာက္ၿပီ"
     သူအခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္စဥ္းစားမိသည္မသိ။ဆိုကၠားသမားကေရာက္ေၾကာင္းေျပာမွသာပတ္ဝန္းက်င္ကိုသတိထားမိေတာ့သည္။"ထြန္း"အေထြေထြေရာဂါကုေဆးခန္းကားသူ႔ကိုေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာေမးေနသည့္အလား။သူ႔ရင္ထဲမွာလည္းေမးခြန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကိုထပ္ခါထပ္ခါေျဖေနမိသည္။
       ဘဝဟူသည္ႀကိဳတင္စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသာပုစာၦမဟုတ္။တစ္ဒဂၤေမးလာေသာျပသနာမ်ားကိုတစ္ဒဂၤဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ေျဖဆိုရေသာေမးခြန္း။တစ္ခုခုကိုအမွားလုပ္လိုက္သည္ႏွင့္အမဲစက္တစ္စက္ကစြန္းထင္းလာမည္။ေျဖေဆးဆိုတာ႐ွိခ်င္မွ႐ွိလိမ့္မည္။ကံၾကမၼာဆိုတာယိုးမယ္ဖြဲ႔စရာမဟုတ္သလိုငိုေႂကြးကာေတာင့္တ၍ရေသာအရာလည္းမဟုတ္။ကိုယ္လုပ္လို႔ကိုယ္ျဖစ္လွ်င္ကိုယ္ခံ။ကိုယ္လုပ္လို႔ကိုယ္ျဖစ္လွ်င္ကိုယ္စံရမည္။လိုအပ္ခ်က္ကသတၱိ။အမွားေရာအမွန္ကိုပါရင္ဆိုင္ရဲေသာသတၱိ။
        ေနာင္မည္သို႔ပင္အေျဖထြက္လာပါေစသူကားေနာက္တြန္႔မည္မဟုတ္ေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ေဆးခန္းသို႔ဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္။
                                  အဘာသား